[214-269]

"Sepe, diu, multum solerti mente retracto
Singula que nostre pinxit solercia dextre,
Sed nichil invenio quod in omni parte beate
Viuat, quin multas nobis deferre querelas
Possit, si hanc nostram uelit accusare Mineruam.
Sed nostras errasse manus quod penitet, error
Haut nocet et nostros denigrat parcius actus.
Nec tamen herentes maculas abstergere possum,
Quas habitus firmi prescriptio longa tuetur,
Nam medicina silet, ubi morbi causa senescit,
Nec morbi ueteres molimina tarda requirunt.
Vnica coniecto tante solacia pestis,
Que tamen effectu describere nolo, priusquam
Norma iudicii uestri mens nostra probetur.
Hoc in mente diu scriptum mihi sedit, ut omnes
Et simul instanter, caute, solerter ad unum
Desudemus opus, in quo tot munera fundat
Quelibet, ut post has dotes uideatur egere,
Nostrorum crimen operum redimatur in uno,
Vnius probitas multorum crimina penset
Vnaque quamplures exterminet unda litturas.
Non terre fecem redolens, non materialis
Sed diuinus homo nostro molimine terras
Incolat et nostris donet solacia damnis,
Insideat celis animo, sed corpore terris:
In terris humanus erit, diuinus in astris.
Sic homo sicque Deus fiet, sic factus uterque
Quod neuter mediaque uia tutissimus ibit,
In quo nostra manus et munera nostra loquantur.
Sit speculum nobis, ut nos speculemur in illo
Que sit nostra fides, que nostra potencia, virtus
Que sit et in quantum melius procedere possit.
Si labor accusat nostros in munere tanto
Deffectus honerique manus succumbere nostro,
Hoc decus excusat, soluens objecta pudoris.
Si Natura negat, animi succurrere debet
Robur et affectus effectu claudere nostros.
Nam quod nulla ualet per se supplebit in unum
Coniurata manus, ut que non singula prosunt
Multa iuuent collecta simul, nam plurimus annem
Riuulus excressens gignit scintillaque flammam
Multa parit multusque lapis concludit aceruum.
Heu! pudeat nostrum tociens errasse laborem
Et tociens fructum male respondisse labori!
Heu! pudeat nostra terris decreta silere,
Quod nostri languescit amor, quod fama tepescens
Torpet et a toto uiles proscribimur orbe,
Quod laxas mundo sceleris concedit habenas
Thesiphone nostraque sibi de gente triumphans
Gaudet et a nostro luctu sibi gaudia suggit:
Vincimur et uictas pedibus summittit Herinis
Et grauibus nostra castigat colla cathenis".