[382-424]

"Virgo parens rerum, superum germana meique
Filia, celestis ortu, tamen incola terre,
In terris que sola sapis diuina meeque
Exemplum deitatis habes, fastidia mundi
Que relevas fletusque tuo solamine tergis,
Non tua degenerat a summa mente uoluntas,
Nam patris ad uotum suspirat nata; parentem
In uoto sequitur patri non dissona proles.
Hoc mihi iampridem Racio dictauit ut uno
Munere respicerem terras mundumque bearem
Numine celestis hominis, qui solus haberet
Tot uirtutis opes quot munera digna fauore,
Tot dotes anime quo saltern mundus oberrans
Floreret, uiciis aliorum marcidus, immo
Iam defloratus in flore resurgeret uno.
Si terre uicium, scelus orbis, crimina mundi
Ad meritum pensans, uellem persoluere penas,
Aut iterum terras uelarem fluctibus, undis
Vestirem montes iterum, totumque periret
Diluuio genus humanum, nec fluctibus ullum
Exciperet uite meritum, nec uiueret alter
Deucalion alterque Noe concluderet archam.
Sed pocius mundus, qui crimine uiuit in uno,
Ad uite meritum pena moreretur in una,
Aut terre delicta nouus consumeret ignis,
Inuoluens homines una sub clade, nec unum
Exciperet tante generalis regula cladis,
Aut scelerum pestes alia sub peste perirent.
Sed quia iusticie uincit miseracio normam
Iudiciique rigor cedit pietate remissus,
Non penas equabo malis, non premia culpis,
Non ferro purgabo luem, non uulnere morbum,
Sed uictus dulcore precum uestrique misertus
Exilii, meliora dabo medicamina mundo.
Munere diuino donis celestibus auctus,
Spiritus a celo terre dimissus in orbe
Terreno peregrinus erit, carnisque receptus
Hospicio, luteum tegimen nouus hospes habebit.
Hoc superest ut uestra manus concedat honestum
Huic anime thalamum, regi respondeat aula,
Ne nouus hospicii contagia senciat hospes,
Ne nucleum ledat teste putredo, saporem
Corrupti uasis sibi res contenta maritet".