[338-369]

Iam pestes Herebi, scelerum contagia, monstra
Inferni, ciues Plutonis, noctis alumpni,
Tartareum chaos egressi, funduntur in orbem,
Iamque diem nostrum multa caligine noctis
Inuoluunt mundique iubar delere laborant.
Insultus lux ipsa nouos miratur et ipsam
Noctem plus solito iam posse magisque morari,
Nec proprios seruare uices, nec cedere Phebo.
Sed tamen hoc solo pensat sua damna quod illic
Lux eterna manet nullisque decisa tenebris,
Continuusque dies, ubi celicus ille senatus
Turmaque Virtutum, Nature militat agmen.
Iam se prospiciunt acies, jam prospicit hostem
Hostis et aspectus animos succendit in iras.
Ignescunt animi, mentes audacia maior
Erigit, exurgunt ire, jam mente cohortes
Se superant, animi iam mutua uulnera fingunt.
Mens ardore prius pugnat quam dextera ferro,
Impaciensque more Viciorum turba priores
Arripit insultus pugne, primumque furorem
Excitat, et magnis clamoribus intonat iras
Tota cohors, uerboque prius consurgit in hostem
Quam ferro, uerbis bellum prelibat et illi
Gestu, uoce, minis insultat. Non tamen illum
Gestus, uerba, mine frangunt, sed fixus in alto
Mentis proposito, iuuenis constanter ad ista
Erigitur, uincitque metum constancia mentis.
Sed postquam sua uerba, mine gestusque uigoris
Nil habuere, locum dant uerba nec amplius illis
Est locus, immo minis factum succedit et armis
Cedunt uerborum pugne: iam mistica bella
Rem sapiunt, pugnas cum res non ipsa fatetur.