[228-270]

At Venus ipsa furit, cui forcior ira nephasque
Maius et insultus peior grauiorque potestas.
Dum comitum languere manus, rarescere pugnam
Luget, et hostiles animoque manuque caternas
Crescere, iamque suos dolet expirasse furores,
Ignitam tamen illa facem, que fulminis ipsam
Mentitur speciem, que saxa resoluere, cautes
Extenuare solet, ferrum mollescere, rupes
Inflammare, rapit instanter, uibrat in hostem.
Has pugnas, hec bella tremens, hec prelia uitans
Expectare timet iuuenis; fuga consulit illi
Consilioque fuge uenientes effugit ictus.
Fax ignita cadit, expirat in aere, uires
Amittit, dum nulla manent fomenta caloris.
Hic tamen a tergo Parthorum more sagitam
Dirigit in Venerem nec fallitur illa, sed ictum
Primo proponit, assumit uulnus et inde
Mortem concludit, nec ad hec instare Libido
Argumenta potest, dum sic concluditur illi.
Sic iuueni sub Marte nouo noua laurea cedit:
Dum fugit, ergo fugat; dum cedit, ceditur illi;
Dum cadit, erigitur; uincit, dum uincitur; audet,
Dum timet; expugnat, dum pugnam deserit; absens
Instat et in bello preuentus, preuenit hostem.
Dum moritur, sua fata stupet Cytherea, nec ipsam
Credit adesse necem, quamuis mors ipsa loquatur.
Cum per eam soleant alii succumbere leto,
Vix credit se posse mori, sed proxima tandem
Fata uidens, prorumpit in has moritura querelas:
"Heu! tociens uictrix uno delirat in actu
Nostra manus, tociens uincens nunc uicta fatiscit
Que falli nescit, quam nunc Fortuna fefellit!
Nunc alget meus ille calor, meus ille caminus
Qui solis flammas urit, succendit in undis
Neptunum, Bachum bachari cogit et ipsum
Fulminat igne Iouem, superis furatur honorem
Numinis et multos cogit seruire potentes.
Nunc mea tela iacent, quibus olim uictus Achilles
Cessit, degeneri mentitus ueste puellam;
Inque colum clauam uertens, in pensa sagittas,
In fusum pharetras, Alcides degener armis
Totus femineos male degenerauit in actus".
Hec ait et uitam pariter cum uoce reliquit.