XXXXV. Nota quod odia ad tempus sunt dissimulanda.

Cancellarius, cum hec omnia persensisset, cepit rem dissimulans blandius eosdem ac familiarius alloqui et multis eos beneficiis attemptare, nec interim tamen quod ad tuitionem sui [necessarium vide>batur omittere. Nam Berengario magistro comestabulo trans Farum in terram quam ei curia dederat abeunte, Rogerium Tironensem, de quo plurimum confidebat, illi substituit. Qui, cum multa generis nobilitate polleret et virtutis esset haud dubie, fidem quoque servare studuit eatenus inconcussam, ut non solum adversus regem neque conspiraverit neque conspirantibus unquam consenserit, sed amicis quoque semper eque robustam fidem servaverit. Hic igitur et Robertus de Sancto Iohanne, cuius supra mentio facta est, cum plurimos haberent amicos, neque Panormi facile posset aliquid cura dignum accidere quod non ad eorum notitiam perveniret, conspirantium machinamenta cancellarium edocebant et quibus oporteret ea consiliis prepediri. Quorum siquidem ipse monitus Odonis Quarrelli consilio pretulisset, emergentes ab initio motus facile compressisset. Verum, tanta cupiditas eiusdem Odonis mentem invaserat, ut ex sola munerum quantitate fidem omnium metiretur. Inde factum est ut auri gemmarumque splendore seductus, salubre consilium amicorum neglexerit, et velut angues in sinu fovens, <nonnullo>s hotium valde familiares habuerit.