XVIII. De mestitia regis.

Hic autem puer, dum eos qui palatium obsidebant per fenestram minus caute prospiceret, sagitta percussus est, nec eius rei satis certum auctorem fama produxit. Communis tamen omnium opinio tanti sceleris culpam in Darium hostiarium refundebat. Alii vero, qui secreta palatii fatebantur se plenius agnoscere, negabant eius efficacie fuisse vulnus acceptum ut mortem inferre sufficeret, ipsique regi putabant eius atrocitatem criminis imputandam. Cum enim, ut aiebant, liberato patri puer applaudens accurreret, pater indignatus quod illum quasi sibi prelatum hostes sui regem appellaverant, repulit eum a se et calce percussum, quanto potuit impetu proturbavit. Unde vix ille digressus, ad reginam que passus fuerat pertulit, nec multum postea supervixit. Rex itaque tam acceptis incommodis, quam rei pudore vehementissime perturbatus, abiecta veste regia, sueque dignitatis immemor, humi sedebat flens inconsolabiliter, et in stuporem ex dolore conversus, eatenus malis que sibi acciderant memoriam hebetemque merore mentem infixerat, ut neque sui curam gereret, neque quid sibi capiendum esset consilii, cum eius hostes undique secus imminerent, ad animum revocaret. Apertis etiam et inobservatis palacii foribus, omnes ad se venientes benigne ac familiariter admictebat, suum illis dolorem et luctus causam insinuans, ut a multis etiam qui prius eum oderant lacrimas extorqueret.