XVIIII. Allocutio regis ad populum.

Tandem vero, monitus et rogatus ab episcopis aliisque qui ad consolandum eum venerant, des<cendit in aulam que pa>latio coniuncta erat, <iussit>que populum convocari, eo quod amplitudo loci capiende multitudini vulgi sufficeret. Ac primum fidem illorum commendans gratesque referens quod eum de proditorum manibus abstraxissent, dehinc exhortatus est ut in ea qua ceperant fidelitate permanerent, si quid adversus eum deinceps hostes suos moliri contingeret, non satis certum inquiens quo se contulissent, aut quos haberent in Sicilia fautores quorum freti consilio tantum facinus perpetrassent. Adiecit etiam id sibi, meritis suis exigentibus, ob multa mala que fecerat accidisse, et hoc se quidem cognoscere, hoc fateri; deincepsque sic acturum ut inflictum sibi divinitus correctionis flagellum nequaquam obstinato videatur animo percepisse. Si quid a subiectis sibi populis quod iuste dari debeat postuletur, non difficile concessurum, consuetudines etiam suis introductas temporibus, que vel iustam populi libertatem minuere, vel eos iniquis gravare videantur oneribus, placere sibi penitus antiquari. De cetero enim malle se diligi quam timeri. Hec et his similia que rex non sine lacrimis demissius loquebatur, electus Siracusanus, vir licteratissimus et eloquens, ad populum referebat. [Ut autem illorum sibi plenius conciliaret gratiam, portarum eis] immunita<tem concessit, ut] omnes cives panormitani victualia sua, vel empta vel ex agris et vineis suis collecta, libere possent inferre, nichilque ab ipsis eo nomine quis exigeret. Quod plebi gratissimum fuit, rem se nunc adeptos esse, quam diu desideratam numquam potuerant impetrare.