AD CHRISTUM NOCTIS ET MATUTINO TEMPORE

O Christe, mortis senseras

Cum tempus, quod praefixeras,

Sopore depressos gravi

Amicos excitaveras.

Qui pressi maestitudine

Et nocturna formidine

Gravati, somno largius

Victi tristes indulserant.

Hos tecum sumens obviam

Ivisti turmis hostium,

Quorum dux Iudas osculo

Illis te spurco prodidit.

Interrogans quem quaererent,

Retro cadebant perfidi,

Vocis tuae potentia,

Caelesti vi perterriti.

Hinc permissi cum surgerent

Tibique vincla necterent,

Aurem Petrus servo secat,

Quem mox sanasti saucium.

Capi volens sic ductus es

Ad Iudaeorum praesules,

Consputus, caesus, turpibus

Affectus et conviciis.

Solus relictus asseclis

Fugatis probra plurima

Es passus, sannas et iocos,

Ac falsa testimonia.

Petrus, cui mens flagrans erat,

Te prosecutus, audiens,

Num de tuis esset, negat

Te ter, sicut praedixeras.

Hunc intuens flentem facis,

Condonans, quod deliquerat,

Suis plus aequo viribus

Infirmis qui confiderat.

Per haec tormenta, saeviter

Quae tota nocte pervigil

Afflictus toleraveras,

Clementer nos hic visites!

Ne desertores perditi

Ad hostes simus nec tibi

Iudae iungamur osculo,

Hoc adiumento fac tuo!

Sed ut Petiro da lacrimas,

Quae nostras culpas abluant;

Cor paenitens in sedulis

Tibi sit iunctum fletibus,

Veniam qui nobis impetrent

Tuisque iussis alligent,

In hac donec vita sumus,

Nos a te numquam separent! Amen.