X. 1. Sed illud admoneo, non alterum in euangelio Christum expectandum fuisse quam hunc a creatore ueteris testamenti literis ante promissum, maxime cum et quae de ipso praedicta sunt impleta sint et quae impleta sunt ante praedicta sint. 2. Vt merito haereticorum istorum testamenti ueteris auctoritatem respuentium nescio cui commenticio et ex fabulis anilibus ficto Christo atque fucato possim uere et constanter dicere: Quis es? Vnde es? A quo missus es? Quare nunc uenire uoluisti? Quare talis? Vel qua uenire potuisti? 3. Vel quare non ad tuos abisti, nisi quod probasti tuos non habere, dum ad alienos uenis? Quid tibi cum mundo creatoris? Quid tibi cum homine conditoris? Quid tibi cum figmento corporis, cui eripis spem resurrectionis? Quid ad alienum uenis famulum, alienum sollicitare desideras filium? Quid me a Domino eripere conaris? Quid me in Patrem blasphemare atque impium esse compellis? 4. Aut quid sum a te in resurrectione consecuturus, qui me ipsum non recipio, dum corpus amitto? Si saluare uis, fecisses hominem, cui salutem dares. Si a delicto eripere cupis, ante mihi ne delinquerem contulisses. Quod autem tecum suffragium circumfers legis? Quod habes testimonium propheticae uocis? 5. Aut quid mihi possum de te solidum repromittere, cum te uideam in phantasmate et non in soliditate uenisse? Quid ergo tibi cum figura corporis, si corpus odisti? Immo reuinceris corporis quod odisti circumferre substantiam, cuius suscipere uoluisti etiam figuram; odisse enim debueras corporis imitationem, si oderas ueritatem, quoniam si alter es, aliter uenire debueras, ne dicereris filius creatoris, si uel imaginem habuisses carnis et corporis. Certe si oderas natiuitatem, quia creatoris oderas nuptiarum coniunctionem, recusare debueras etiam imitationem hominis qui per nuptias nascitur creatoris. 6. Neque igitur eum haereticorum agnoscimus Christum, qui in imagine, ut dicitur, fuit et non in ueritate, <ne> nihil uerum eorum quae gessit fecerit, si ipse phantasma et non ueritas fuit, neque eum qui nihil in se nostri corporis gessit, dum ex Maria nihil accepit, ne non nobis uenerit, dum non in nostra substantia uisus apparuit, neque illum qui aetheream siue sideream, ut alii uoluerunt haeretici, induit carnem, ne nullam in illo nostram intellegamus salutem, si non etiam nostri corporis cognoscamus soliditatem, nec ullum omnino alterum, qui quoduis aliud ex figmento haereticorum gesserit corpus fabularum. 7. Omnes enim istos et natiuitas Domini et mors ipsa confutat. Nam et uerbum, inquit Ioannes, caro factum est et habitauit in nobis, ut merito corpus nostrum in illo fuerit, quoniam quidem nostram carnem sermo suscepit. Et sanguis idcirco de manibus ac pedibus atque ipso latere demanauit, ut nostri consors corporis probaretur, dum occasus nostri legibus moritur. 8. Qui dum in eadem substantia corporis in qua moritur resuscitatus ipsius corporis uulneribus comprobatur, etiam resurrectionis nostrae leges in sua carne monstrauit, qui corpus quod ex nobis habuit in sua resurrectione restituit. Lex enim resurrectionis ponitur, dum Christus ad exemplum ceterorum in substantia corporis suscitatur. 9. Quoniam cum caro et sanguis non obtinere regnum Dei scribitur, non carnis substantia damnata est, quae diuinis manibus ne periret extructa est, sed sola carnis culpa merito reprehensa est, quae uoluntaria hominis temeritate contra legis diuinae iura grassata est, qua in baptismate et in mortis dissolutione sublata caro ad salutem reuertitur, dum ad statum innocentiae deposita criminis mortalitate reuocatur.