XXX. 1. Et haec quidem de Patre et de Filio et de Spiritu Sancto breuiter sint nobis dicta et strictim posita et non longa disputatione porrecta. Latius enim potuerunt porrigi et propensiore disputatione produci, quandoquidem ad testimonium, quod ita se habeat fides uera, totum et uetus et nouum testamentum possit adduci. 2. Sed quia obluctantes aduersus ueritatem semper haeretici sincerae traditionis et catholicae fidei controuersiam solent trahere, scandalizati in Christum, quod etiam Deus et per scripturas asseratur et a nobis hoc esse credatur, merito a nobis, ut omnis a fide nostra auferri possit haeretica calumnia, de eo quod et Deus sit Christus sic est disputandum, ut non impediat scripturae ueritatem, sed nec nostram fidem, qua unus Deus et per scripturas promittitur et a nobis tenetur et creditur. 3. Tam enim illi qui Iesum Christum ipsum Deum Patrem dicunt quam etiam illi qui hominem illum tantummodo esse uoluerunt, erroris sui et peruersitatis origines et causas inde rapuerunt, quia cum animaduerterent scriptum esse quod unus sit Deus, non aliter putauerunt istam tenere se posse sententiam, nisi aut hominem tantum Christum aut certe Deum Patrem putarent esse credendum. Sic enim calumnias suas colligere consueuerunt, ut errorem proprium approbare nitantur. 4. Et quidem illi qui Iesum Christum Patrem dicunt ista praetendunt: si unus Deus, Christus autem Deus, Pater est Christus, quia unus Deus; si non Pater sit Christus, dum et Deus Filius Christus, duo dii contra scripturas introducti esse uideantur. 5. Qui autem hominem tantummodo Christum esse contendunt, ex diuerso sic colligunt: si alter Pater, alter est Filius, Pater autem Deus et Christus Deus, non ergo unus Deus, sed duo dii introducuntur pariter, Pater et Filius; ac si unus Deus, consequenter homo Christus, ut merito Pater sit Deus unus. 6. Re uera quasi inter duos latrones crucifigitur Dominus, quomodo fixus aliquando est, et ita excipit haereticorum istorum ex utroque latere sacrilega conuicia. 7. Sed neque scripturae sanctae neque nos causas illis perditionis et caecitatis afferimus, si qua in medio diuinarum literarum euidenter posita aut uidere nolunt aut uidere non possunt. 8. Nos enim et scimus et legimus et credimus et tenemus unum esse Deum qui fecit caelum pariter ac terram, quoniam nec alterum nouimus aut nosse, cum nullus sit, aliquando poterimus. 9. Ego sum, inquit, Deus, et non est praeter me iustus et saluans. 10. Et alio in loco: Ego primus et nouissimus, et praeter me non est Deus. Quis sicut ego? 11. Et: Quis mensus est palmo caelum et terram pugillo? Quis suspendit montes in pondere et nemora in statera? 12. Et Ezechias: Vt sciant omnes quia tu es Deus solus. 13. Ipse praeterea Dominus: Quid me interrogas de bono? Vnus Deus bonus. 14. Apostolus quoque Paulus: Qui solus, inquit, habet immortalitatem et lucem habitat inaccessibilem; quem uidit hominum nemo nec uidere potest. 15. Et alio in loco: Mediator autem unius non est; Deus autem unus est. 16. Sed quomodo hoc tenemus et legimus et credimus, sic scripturarum caelestium nullam partem praeterire debemus, quippe cum etiam illa quae in scripturis sunt posita Christi diuinitatis insignia nullo modo debemus recusare, ne scripturarum auctoritatem corrumpendo integritatem fidei sanctae corrupisse teneamur. 17. Et hoc ergo credamus, siquidem fidelissimum, Dei Filium Iesum Christum Dominum et Deum nostrum, quoniam in principio erat uerbum, et uerbum erat Deus et Deus erat uerbum. Hoc erat in principio apud Deum. Et uerbum caro factum est et habitauit in nobis. 18. Et: Dominus meus et Deus meus. Et: Quorum patres, et ex quibus Christus secundum carnem, qui est super omnia benedictus Deus in saecula. 19. Quid ergo dicemus? Numquid duos Deos scriptura proponit? Quomodo ergo dicit quia Deus unus est? Aut numquid non et Christus Deus est? Quomodo ergo Dominus meus et Deus meus Christo dictum est? 20. Totum igitur hoc nisi cum propria ueneratione et legitima disputatione teneamus, merito scandalum haereticis praebuisse credemur, non utique ex scripturarum caelestium uitio quae numquam fallunt, sed humani erroris praesumptione, qua haeretici esse uoluerunt. 21. Et in primis illud retorquendum in istos qui duorum nobis deorum controuersiam facere praesumunt. 22. Scriptum est, quod negare non possunt, quoniam unus est Dominus. De Christo ergo quid sentiunt? Dominum esse aut illum omnino non esse? Sed Dominum illum omnino non dubitant. Ergo si uera est illorum ratiocinatio, iam duo sunt Domini. Quomodo igitur iam secundum scripturas unus est Dominus? 23. Et magister unus Christus dictus. Atenim legimus quod magister sit etiam apostolus Paulus. Non ergo iam unus magister; duos enim magistros secundum ista colligimus. Quomodo igitur secundum scripturas unus magister Christus? 24. Vnus in scripturis bonus dictus est Deus, sed idem in scripturis bonus etiam Christus positus est. Non igitur, si recte colligunt, unus bonus, sed etiam duo boni. Quomodo igitur secundum scripturarum fidem unus bonus esse refertur? 25. Ac si non putant aliqua ratione offici posse ei quod unus Dominus est per illud quod est Dominus et Christus neque ei quod unus est magister per illud quod est magister et Paulus aut illi quod unus est bonus per illud quod bonus sit nuncupatus et Christus, eadem ratione intellegant offici non posse ab illo quod unus est Deus ei quod Deus pronuntiatus est et Christus.