XXI. l. Et poteram quidem omnium scripturarum caelestium euentilare tractatus et ingentem circa istam speciem Christi diuinitatis, ut ita dixerim, siluam commouere, nisi quoniam non tam mihi contra hanc haeresim propositum est dicere, quam breuiter circa personam Christi regulam ueritatis aperire. 2. Quamuis tamen ad alia festinem, illud non arbitror praetermittendum, quod in euangelio Dominus ad significantiam suae maiestatis expressit dicendo: Soluite templum hoc, et ego in triduo suscitabo illud, aut quando alio in loco et alia parte pronuntiat: Potestatem habeo animam meam ponendi et rursus recipere eam; hoc enim mandatum accepi a Patre. 3. Quis est enim qui dicit animam suam se posse ponere aut animam suam posse se rursum recuperare, quia hoc mandatum acceperit a Patre, aut quis dicit destructum corporis sui templum resuscitare rursum et reaedificare se posse, nisi quoniam sermo ille, qui ex Patre, qui apud Patrem, per quem facta sunt omnia et sine quo factum est nihil, imitator paternorum operum atque uirtutum, imago inuisibilis Dei, qui descendit de caelo, qui quae uidit et audiuit testificatus est, qui non uenit ut faceret suam uoluntatem, sed potius ut faciat Patris uoluntatem, a quo missus ad hoc ipsum fuerat, ut magni consilii angelus factus arcanorum caelestium nobis iura reseraret, quique uerbum caro factus habitauit in nobis, ex nobis hic Christus non homo tantum, quia hominis filius, sed etiam Deus, quia Dei Filius, comprobatur? 4. Quodsi et primogenitus omnis creaturae ab apostolo dictus sit Christus, quomodo omnis creaturae primogenitus esse potuit, nisi quoniam secundum diuinitatem ante omnem creaturam ex Patre Deo sermo processit? Quod nisi ita haeretici acceperint, Christum hominem primogenitum omnis creaturae monstrare cogentur, quod facere non poterunt. 5. Aut igitur ante omnem est creaturam, ut primogenitus sit omni creaturae, et non homo est tantum, quia homo post omnem creaturam est, aut homo tantum est et est post omnem creaturam. 6. Et quomodo primogenitus est omnis creaturae, nisi quoniam [dum] uerbum illud, quod est ante omnem creaturam et ideo primogenitus omnis creaturae, caro fit et habitat in nobis, hoc est assumit hunc hominem qui est post omnem creaturam et sic cum illo et in illo habitat in nobis, ut neque homo Christo subtrahatur neque diuinitas negetur? 7. Nam si tantummodo ante omnem creaturam est, homo in illo subtractus est. Si autem tantummodo homo est, diuinitas, quae ante omnem creaturam est, intercepta est. Vtrumque ergo in Christo confoederatum est et utrumque coniunctum est et utrumque connexum est. 8. Et merito, dum est in illo aliquid quod superat creaturam, pignerata in illo diuinitatis et humanitatis uidetur esse concordia. Propter quam causam qui mediator Dei et hominum effectus exprimitur, in se Deum et hominem sociasse reperitur. 9. Ac si idem apostolus de Christo refert, ut exutus carnem potestates dehonestauit, palam triumphatis illis in semetipso, non utique otiose exutum carne proposuit, nisi quoniam et resurrectionem rursum indutum uoluit intellegi. 10. Quis est ergo iste exutus et rursus indutus? Requirant haeretici. Nos enim sermonem Dei scimus indutum carnis substantiam eundemque rursum exutum eadem corporis materia, quam rursus in resurrectione suscepit et quasi indumentum resumpsit. 11. Sed enim neque exutus neque indutus hominem Christus fuisset, si homo tantum fuisset. Nemo enim umquam se ipso aut spoliatur aut induitur. Sit enim necesse est aliud quicquid aliunde aut spoliatur aut induitur. 12. Ex quo merito sermo Dei fuit qui exutus est carnem et in resurrectione rursus indutus, exutus autem, quoniam et in natiuitate fuerat indutus. Itaque in Christo Deus est qui induitur atque etiam exutus sit oportet, propterea <quod> is qui induitur pariter et exuatur necesse est. Induitur autem et exuitur homo quasi quadam contexti corporis tunica. Ac propterea consequenter sermo fuit, ut diximus, Dei, qui modo indutus, modo exutus esse reperitur. 13. Hoc enim etiam in benedictionibus ante praedixit: Lauabit stolam suam in uino et in sanguine uuae amictum suum. 14. Si stola in Christo caro est et amictum ipsum corpus est, requiratur quisquis est ille cuius corpus amictum est et stola caro. Nobis enim manifestum est carnem stolam et corpus amictum uerbi fuisse, qui[que] sanguine id est uino lauit substantiam corporis et materiam carnis abluens ex parte suscepti hominis passione. 15. Ex quo siquidem lauatur, homo est, quia amictum quod lauatur caro est. Qui autem lauat, uerbum Dei est, qui, ut lauaret amictum, amicti susceptor effectus est. 16. Merito ex ea substantia quae recepta est ut lauaretur homo exprimitur, sicut ex uerbi auctoritate qui lauit Deus esse monstratur.