XXII. 1. Cur autem, licet ad aliam partem disputandi festinare uideamur, illum praetereamus apud apostolum locum: Qui cum in forma Dei esset, non rapinam arbitratus est aequalem se Deo esse, sed semetipsum exinaniuit formam serui accipiens, in similitudine hominum factus et habitu inuentus ut homo; humiliauit se oboediens factus usque ad mortem, mortem autem crucis; propterea et Deus illum superexaltauit et dedit illi nomen quod est super omne nomen, ut in nomine Iesu omne genu flectatur caelestium, terrestrium et infernorum et omnis lingua confiteatur quoniam Dominus Iesus in gloria est Dei Patris? 2. Qui cum in forma Dei esset, inquit. Si homo tantummodo Christus, in imagine Dei, non in forma Dei relatus fuisset. Hominem enim scimus ad imaginem, non ad formam Dei factum. 3. Quis ergo est iste, qui in forma Dei, ut diximus, factus est? Angelus? Sed nec in angelis formam Dei legimus, nisi quoniam hic praecipuus atque generosus prae omnibus Dei Filius, uerbum Dei, imitator omnium paternorum operum, dum et ipse operatur sicut et Pater eius, forma, ut expressimus, est Dei Patris. 4. Et merito in forma pronuntiatus est Dei, dum et ipse super omnia et omnis creaturae diuinam obtinens potestatem et Deus est exemplo Patris, hoc ipsum tamen a Patre proprio consecutus, ut omnium et Deus esset et Dominus esset, et Deus ad formam Dei Patris ex ipso genitus atque prolatus. 5. Hic ergo quamuis esset in forma Dei, non est rapinam arbitratus aequalem se Deo esse. Quamuis enim se ex Deo Patre Deum esse meminisset, numquam se Deo Patri aut comparauit aut contulit, memor se esse ex suo Patre et hoc ipsum, quod est, habere se, quia Pater dedisset. Inde denique et ante carnis assumptionem, sed et post assumptionem corporis, post ipsam praeterea resurrectionem omnem Patri in omnibus rebus oboedientiam praestitit pariter ac praestat. 6. Ex quo probatur numquam arbitratum illum esse rapinam quandam diuinitatem, ut aequaret se Patri Deo, quin immo contra omni ipsius imperio et uoluntati oboediens atque subiectus, etiam ut formam serui susciperet contentus fuit, hoc est hominem illum fieri, et substantiam carnis et corporis, quam ex paternorum et secundum hominem delictorum seruitute uenientem nascendo suscepit, quo tempore se etiam exinaniuit, dum humanam condicionis fragilitatem suscipere non recusauit. 7. Quoniam si homo tantummodo natus fuisset, per hoc exinanitus non esset; homo enim nascens augetur, non exinanitur. Nam dum incipit esse quod cum non esset habere non potuit, ut diximus, non exinanitur, sed potius augetur atque ditatur. 8. Ac si Christus exinanitur in eo quod nascitur formam serui accipiendo, quomodo homo tantummodo est? De quo uerius dictum fuisset locupletatum illum esse tunc cum nasceretur, non exinanitum, nisi quoniam auctoritas diuini uerbi ad suscipiendum hominem interim conquiescens nec se suis uiribus exercens deicit se ad tempus atque deponit, dum hominem fert quem suscepit. 9. Exinanit se, dum ad iniurias contumeliasque descendit, dum audit infanda, experitur indigna, cuius tamen humilitatis adest statim egregius fructus. 10. Accepit enim nomen quod est super omne nomen, quod utique non aliud intellegimus esse quam nomen Dei. Nam cum Dei sit solius esse super omnia, consequens est ut nomen illud sit super omnia, quod est eius qui super omnia est Dei. Est ergo nomen illud quod super omne nomen est; quod nomen est eius utique consequenter qui, cum in forma Dei fuisset, non rapinam arbitratus est aequalem se Deo esse. 11. Neque enim si non et Deus esset Christus, omne se in nomine eius genu flecteret caelestium et terrestrium et infernorum, nec uisibilia aut inuisibilia aut rerum omnium omnis creatura homini esset subiecta siue substrata, quae se ante hominem esse meminisset. 12. Ex quo et dum in forma Dei esse Christus dicitur et dum in natiuitatem secundum carnem sese exinanisse monstratur et dum id accepisse nomen a Patre quod sit super omne nomen exprimitur et dum in nomine eius omne genu caelestium, terrenorum et infernorum se flectere et curuare monstratur et hoc ipsum in gloriam Dei Patris succurrere asseritur, consequenter non ex illo tantum homo est, quia oboediens Patri factus est usque ad mortem, mortem autem crucis, sed ex his etiam rebus superioribus diuinitatem Christi sonantibus Dominus Christus Iesus et Deus, quod haeretici nolunt, esse monstratur.