PAVLI IOVII EPISCOPI NVCERINI
IN VITAM LEONIS DECIMI PONTIFICIS MAXIMI PRAEFATIO
AD HIPPOLYTVM MEDICEM CARD. AMPLISS.

LAURENTIUM Medicem avum tuum, magnanime Hippolyte, qui domum vestram in hanc, quam iusta religione veneramur, augustissimae dignitatis amplitudinem felici virtute provexit, dicere solitum accepimus, nullum ex toto humanae vitae negocio opulentius atque praestantias patrimonium liberis relinqui, quam virtutis et gloriae; harum alteram diligenti educatione liberalique disciplina et domesticis maxime exemplis facile comparari; alteram veluti ab his certissimis seminibus procreatam, enasci sua sponte, et coalescere in immensum.

Qua praeclara voce, vir aetatis suae sapientissimus intelligi volebat opes prope universas, principatus, affluentisque fortunae caducas et instabiles; egregiae vero virtutis et laudis possessionem, non modo esse longe firmissimam, verum etiam in usum omnis posteritatis maxime diuturnam.

Neque id summi viri iudicium hactenus impotens fortuna visa est ulla ex parte fefellisse, quum adeo insolenter ac acerbe, ereptis omnibus subsidiis ac ornamentis, familiae vestrae nomen afflixerit, ut nihil omnino relinqueretur, praeter ingenitum invictis animis vestris eximiae virtutis studium, quo illud pene extinctum revocari ab interitu, pristinaeque dignitati restitui, ad non dubiam salutem humani generis saepe viderimus.

Hoc profecto ardentis et redivivae virtutis lumen Laurentius a Cosmo Petroque acceptum, per manus, uti in cursu veteres Graeci lampada sequentibus dare erant soliti, Leoni Clementique tradidit ut tibi demum, cunctis naturae fortunaeque muneribus ornatissimo, laetissima successione traderetur.

Itaque quod tibi uni iure optimo debebatur, Leonis patrui tui effigiem verae similitudinis, quantum fideli stilo praestari potuit, latissime expressi, in hoc non inepte (ut arbitror) pictorum morem secutus, a decreto in eadem tabula, ambitiose vagantium, scilicet ut maiorum quoque tuorum vultus, illam virtutem vivide spirantes, quam tu feliciter aemularis, obiter conspicerentur.

Quibus propositis augustae virtutis hortatoribus, facile speraverim, te ab excelsi flagrantisque animi magnitudine non modo aequaturum gentilitias laudes, sed multo altius atque felicius ad gloriam provolaturum, siquidem in summa indole primae fere lanuginis, quum singularum virtutum, quae in maioribus tuis enituere, singulos flores, rara felicitate decerpseris, ita studia tua nobilissimarum disciplinarum atque artium spectatis operibus et incredibili quadam ingenii foecunditate protulisti, ut iam florentissima ingenia, quae domi liberaliter alis, non plus te uti admirabilis beneficaeque naturae dominum observent, quam ad erudita ingenii subtilitate, magistrum censoremque suspiciant.

Sed haec magna et mira fortasse in caeteris senatoribus in te perfecto minora angustioraque sunt illo pernobili militaris animi tui vigore, quo dudum in Pannonia Solymano, trahenti totius Orientis opes et copias, armatus occurristi. Quum tam forti quam pio constantis animi decreto, ad non dubiam spem inusitatae laudis te ipsum pro Christiani nominis salute devovisses.

Ab hac quidem ardentis ingenii mirifica cupiditate, quando in oculis fortissimarum totius Europae nationum, ad uberiorem victoriam sacrato dignus exercitu spectareris, eam nominis famam praetulisti, ut secundissimo quodam fato in hanc lucem instaurati saeculi productus esse videare ad sacri ordinis amplissimum decus et ad solidam Clementis patrui felicitatem, in cuius tutela omnis iam Italia, divino eius consilio parta pace, conquiescit.

Vale.

ANGELI CONSTANTII NEAPOLITANI

Flevit Alexander tumulum quum vidit Achillis
Et dixit faustos heu nimium cineres 
Quorum Moeonii testantur sacra poetae
Carmina victrici praelia gesta manu: 
Idem vitales si nunc quoque carperet auras
Diceret ingenti lividus invidia 
Salvete o Decimi felicia busta Leonis
Quem sic facundo Iovius ore canit.