Caput

 1 2 |     autem maiorem in modum, qui animum adiiciunt ad deceptiones
 2 4 |         negotio intentum gerere animum. ~
 3 11|       inclite urbis parisiensis animum attollebat ad abbatis sui
 4 11|       hominum ad se converterat animum. Abbate igitur nature concedente,
 5 11|    humane ita se habent, ut qui animum suum ad honorem tendunt,
 6 18|       arte reparare nititur aut animum suum quoque a te avertit. ~
 7 20|     adolescens pomis comedendis animum suum tantum intendebat,
 8 23|       equum et rectum sibi ante animum constituit eiusque vim tum
 9 24|  sanctimoniam monachorum suorum animum suum adiecit, ut devote
10 28|      levaret, ad consultationem animum intendit, asserendo, rem
11 35|      pavide hausit. ~Qui igitur animum sibi ad queque audenda suppeterre
12 36|       indignum in modum, qui in animum suum inducunt facinora lascivia
13 41|      exasperasset, induxit ille animum experiri, si quando eam
14 44|         certi quid presagire in animum inducat, cum vix ea, que
15 47|      quo audito ipsius Iohannis animum tantum gaudium incessisse,
16 52| discrimine inter phas nephasque animum suum in perniciem aliorum
17 53|   deturbare; si autem aliquando animum nostrum occuparit, nihil
18 54|         Nemo enim ad scribendum animum adiicit, qui sibi non aut