42. Iohanni Lib, iurisconsulto, causarum quondam curie constanciensis patrono, uxor fuit apprime honesta. Cum aliquando inter socios convivaretur et, ut fecundi calices oracionem augent, quisque quod suam uxorem extimesceret, quod forte serius domum repeteret, mencionem faceret, solitus fuit ille gloriari, se ammirari et incommoda et affectus eorum, qui uxores suas timerent, quod ipse non uxoream seviciem unquam expertus fuisset. Semel vero in cute quadam afficiebatur scabie, ut eius gratia sepius balneum adeundum sit, quod fidelis coniunx egre ferebat, rata forsan, sibi pro vera valitudine recuperanda satius fore, hunc morbum successive auferri, quam sic precipitem agere. Hic vero more impaciens cogitavit, ut se quavis arte velocius curaret, quadam autem vice proficiscenti clam coniuge balneum versus, caligis tamen adhuc amictus, minime balneum petentium more, fit sibi obviam quidam ex contubernalibus suis. A quo sciscitatus, quo graderetur, respondit, quod in balneum. Illo vero ulterius querente, et cur se non antea domi et exuendarum et post balneum item involvendarum caligarum molestia solvisset, cui ille, se huiusmodi balneum coram uxore dissimulare, que ipsum inique pateretur, amictum autem quottidianis suis vestibus difficile iudicatu fore, se in balneo fuisse. Per que verba, quod antea iactaret, se uxorem suam non timere, irrisus ab alio seipsum convicit.

Est autem turpe, virum uxori subditum esse, ad eius vocem contremiscere, si vocat, presto esse, si iubet, obedire, nec aliam causam inquirere, sed pro racione femine voluntatem satis esse. Turpius vero, honestam mulierem scorti loco haberi, fidelitatem suam contumeliis prosequi, sedulitatem eius probro duci ac verba sua nusquam audiri. Sunt enim quedam rei et familiaris et domestice negocia, ubi mulierum ingenia valent, ubi quoque vir mulieri non iniuria audiens sit. Tum igitur res uxoria bene geritur, cum coniuges equato imperio suo quisque munere fungitur et cum neutrum alteri amore et reverencia concedit.