52. Dictus sacerdos, cum aliquotiens
subditos suos acrius correxisset, subditi indigne tulere, de eo apud principes suos
questum euntes. Ut fit, quod omnes impacientes audimus vitiorum nostrorum
proditores, simus licet quantumcunque scelesti, petentes sibi loco illius alium
surrogari sacerdotem, esset quia in eis nimis molestus, quippe quod ipso pro
ambone dicente nec paci nec quieti in ecclesia sua locus esset, nec quenquam
mordacis sue ligne fulmine preteriret. Vocato autem sacerdote auditaque
purgatione sua, quod mores suorum rusticorum tales castigationes poscerent, qui
non habito discrimine inter phas nephasque animum suum in perniciem aliorum
hominum solis fallaciis atque astuciis intenderent; quod autem alium peterent
sacerdotem, id non in alterius principis, nisi pontificis esse potestate, ad
quem ecclesiaram institucio pertineret; aliorum autem principum interesset,
rusticos demoliri; amoverent igitur scelestos illos rusticos et sibi alios
darent; haud defore, quin cum melioribus tranquillius acturus foret.
Male autem res se habet,
cum quis eam rem moderare nititur, cuius ipse et
expers est et que ad se non spectat, et cum quis se eius artis prebet
preceptorem, cuius nunquam fuit discipulus. Dum enim aliorum cohercent
vicia, suis ignoscunt, et cum acrem aliorum se faciunt iudicem, ingenii sui
sterilitate innocentes pessundant. Obeant igitur quique sua munera et, quod sua
non interest, respuant et contemnant!
|