32. Fuisse ferunt non multis preteritis annis scurram quendam, cui nomen fuit Hammannus Faber, qui rusticum unum pro fore Constantie lignorum vendendi gratia constitutum adivit. Quem ubi benigne salvere iussit, consanguineum nuncupavit. Cum vero simplex ruricola huiusce et salutationem et assercionem primo ioci loco haberet, alius vero forcius eum sibi propinquum esse persuasioni inniteretur, tum vicinos, tum alios etiam propinquos propriis nominibus appellando, nam ea antea a quodam, cui ipse rusticus notus erat, didicerat, ac etiam predium, quod ipse coleret, describendo, demum persuasum ad prandium invitat. Venditis igitur lignis precio longe vilissimo festinantium more Hammannus ante omnia balneolum quoddam eis pro singulari solacio ordinatum intrandum esse disserit, ut ad potandum aptiores fierent, ut interim tempus prandii lautioris parandi superesset. Habebat autem scriba publicus urbis in edibus suis balneolum privatum, in quod illa die matronas primates urbis invitarat. Illic Hammannus cum ruricola festinans contendit. Quo cum ventum est, rustico aliis vestibus nudato asserit Hammannus, femorale eius fœde olere sibi, ut abiecto femorali balneolum intret persuadet, ipso Hammanno ante omnia taliter faciente. Destituto igitur ruricola bracca sua, ipsum antecedentem disbraccatum in multarum honestarum matronarum conventum ante se in balneolum trusit, foribus balneoli, ne rustico fugendi potestas esset, ocius ab extra occlusis. Mulieribus autem magnum clamorem edentibus accurritur a tota familia domus. Ad quas tamen antequam ventum esset, Hammannus aufugit seque mutatis vestibus ocello uno clauso in forum recepit. Ruricola iureiurando affirmante, nullam nisi necis penam ab ipso Hammanno recepturum ire, interrogatus autem viso eo, qui ipsum illuc duxisset, si eum cognosceret, asseruit. Adductus igitur per certos huius facinoris participes ad Hammannum, si is esset, quesivere. Quibus ruricola respondit, hunc non fore, cum ille ambos suos oculos habuisset, hic vero monoculus esset. Sic ipse rusticus, secundum per Hammannum deceptus, confusus urbem exiit.

Prudentes autem viros, si quando res nove admirandeque adoriuntur, non illico vel annuunt vel recusant, sed adhibentes deliberationem singulas circumstantias debite, si quod occurrit vel in damno vel incommodo sit, perpendunt, nec quoque repentino adfulgente commodo temere assentiunt, sed diligenter prius prospiciunt, ne sub utilitatis spetie in fraudem incidant, ne leges, ne honestatem, ne virtutes deserant; si vero adverse fuerint res, non illico territi consternantur animo, sed tum considerare incipiunt, si vel pena digni, vel a culpa vacui sint. Quem enim innocentia sua tutatur, hic ab omni metu curaque liber atque securus agit omniaque alia, que sibi preter culpam suam accidunt indigna, spernit atque contemnit.