Liber, caput

1     I, 1|        quibus inspectis aruspex tristi uultu non placere sibi exta,
2     I, 1|        in quem ð metus augurium tristi fine uitae incidit, ac tum
3     I, 1|  interrogantem eum quid ita tam tristi uultu incerto itinere ferretur.
4    II, 9|       ingenii fuisse, qui neque tristi iudiciorum exitu conpelli
5    IV, 7|         4.7.7 Ab hoc horrido et tristi pertinacis amicitiae ad
6     V, 8| conspectu meo abire iubeo'. tam tristi patris sententia perculsus
7    VI, 1|      magni aestimauit eique tam tristi exemplo praecepit ut non
8    VI, 2|       adgnoscere potentiam <aut tristi iam> profiteri uideretur.