Liber, caput

 1     I, 1 | aruspice pertinere id signum ad uitam et consilium tuum, quod
 2     I, 1 |         ipse laetatus est, quod uitam suam somnio quam naui credere
 3    II, 1 |     aetas ingredientes actuosam uitam feruoris nutrimentis prosequebatur.
 4   III, 2 |    Scipione soli sibi impetrare uitam contentus fuisset, dextra
 5   III, 3 |      Muci, et eis refer te, cum uitam meam petieris, a me uita
 6   III, 3 | conprobauit, Anaxarchique ~ non uitam modo deseruit, sed mortem
 7   III, 5 |   Maximus quam perditam luxuria uitam egit! cuius ut cetera flagitia
 8   III, 5 |      abiectiorem et obsceniorem uitam exegit, ad ultimumque lingua
 9   III, 8 |         ceterum quo constantius uitam contempsit, eo facilius
10    IV, 1 |   coactum dispersamque et uagam uitam miserabiliter exigentem,
11    IV, 7 |      amici hostis odio leuauit, uitam suam consilii crimine astrinxit,
12     V, 3 |   lacerauit, nec duxit nefas ei uitam adimere, qui aeternum Romano
13    VI, 8 |    conpulsum, ut neque retinere uitam uellet neque finire sua
14    VI, 9 |         quaesturae suae comitia uitam libidine, uino, ludicrae
15    VI, 9 |         matrem suspendio finire uitam propter fili turpitudinem
16  VIII, 5 |       dicit, cuias sit aut quam uitam egerit quamque merito uel
17  VIII, 7 |     nisi eadem illi et dedisset uitam et abstulisset: captis enim
18  VIII, 7 |  hominibus inertia, si eo animo uitam ingrederentur, quo eam Solon
19  VIII, 8 |       est, illis, ne ~ propriae uitam inermem exigant, his, ut
20    IX, 9 |     recidisse existimans finire uitam properauit, cum et castra
21    IX, 10|          perueniret, quae illis uitam ac libertatem, quantum in
22    IX, 12|        gaudere, si magis exigis uitam quam adprobas? sed ne longius
23    IX, 13| rationis modum expugnando, quae uitam diligere, mortem non timere