Liber, caput

 1    II, 6 |          luxuriam quam luxuriae ad uirtutem transitum uiderent. quod
 2    II, 7 |           mei detegam quam uestram uirtutem, sicut par est, repraesentem.
 3    II, 9 |       impetrauit. quorum ignominia uirtutem acuit: rubore enim eius
 4   III, 2 |  inuictamque ad id tempus publicam uirtutem apud Leuctram et Mantineam
 5   III, 2 |           Rhoetogeni ad consimilem uirtutem capessendam quasi magistra
 6    IV, 3 |        populi Romani mercari, quia uirtutem debilitare nequiuerat, cupiens
 7    IV, 4 |         locus. quae quidem loca ob uirtutem publice donata possidebant. ~
 8    VI, 1 |             nam si mulierum suarum uirtutem imitari uoluissent, incerta
 9    VI, 2 |         non excluserim. quae inter uirtutem uitiumque posita, si salubri
10    VI, 2 |           est in ea quoque parte, 'uirtutem istam ueniet tempus cum
11    VI, 4 |          uno iam et altero proelio uirtutem eius experto atque ideo
12   VII, 2 |        imperia agitatione rerum ad uirtutem capessendam excitari, nimia
13   VII, 2 |       dormientem iam populi Romani uirtutem excitatam, metuique debere
14   VII, 2 |            ut homines ipsam potius uirtutem haurirent quam umbram eius
15   VII, 4 |       tropaeis ac triumphis alitam uirtutem eius spes suas ulterius
16   VII, 5 |  dignitatis gradum obtinuit. cuius uirtutem iniuriae non fregerunt,
17  VIII, 15|            uirtus maximam orientem uirtutem uideritne certius an efficacius
18    IX, 8 | necessitatem puniens, cum honorare uirtutem deberet. ~