Liber, caput

 1     I, 1 | pestilentia ciuitas nostra, cum finem tanti et tam diutini mali
 2    II, 2 |  sentitur, conuelli non potuit. finem profecto fruendarum opum,
 3   III, 2 |   litterisque a senatu acceptis finem poenae eorum statuere cogeretur,
 4     V, 2 |        muneris ad ultimum uitae finem, longa etiam a dis immortalibus
 5     V, 4 |   deinde ab eo per legatos quem finem fugiendi aut quod initium
 6     V, 6 |      posset. respondit deus ita finem ei fore, si ipse hostili
 7     V, 6 |        in quem hi conuenissent, finem ambobus haberi populis.
 8     V, 6 |         dixerunt namque sic eum finem ratum fore, si Philaeni
 9     V, 7 |  tristis cui dabatur. nec ullum finem tam egregium certamen habuisset,
10   VII, 1 |     uerum profecto beatae uitae finem Apollo non adumbratum oraculi
11   VII, 3 |       fallacia uires adsumpsit, finem propositi non inuenit laudemque
12   VII, 4 |    dissimulatio erupit aut quem finem habuit? postquam uero et
13  VIII, 7 |     ultimum sui peruenturum est finem, non et mature et alacriter
14  VIII, 13|  Senectus quoque ad ultimum sui finem prouecta in hoc eodem opere
15    IX, 3 |         puluere, tunc inter eas finem fore belli dixit, cum alterutra [
16    IX, 12|      intra pectus inclusa anima finem sui repperit: enimuero non
17    IX, 12| facundiae et tam placidum uitae finem attributum.~9.12.ext.8 Sicut