Liber, caput

 1     I, 1 |        uindictam sui diuina procedit ira tarditatemque supplicii
 2   III, 2 |              fuisti. postquam deinde ira ac pudor cuncta conari fessos
 3   III, 3 |     conmanducatam linguam in os eius ira patens expuit. multorum
 4   III, 8 |            est difficillimum, ubique ira ac spe superior apparuit.
 5    IV, 1 |       dubitauit quin in eo scribendo ira tinctis aduersus Asiaticum
 6     V, 1 | mansuetudinem potentissimi adfectus, ira atque gloria, quatere non
 7     V, 1 |            paludamentum conperisset, ira percitus pro<ti>nus in eum
 8     V, 1 |            ita et animum et uocem ab ira cohibuit, ut putares satellitem <
 9    VI, 2 |           intuentes. Carbonis quoque ira, quia materiam saeuiendi
10    VI, 5 |        consternationem priuata etiam ira accensus, quia necessarium
11  VIII, 1 |         nitebantur et qui iudicabant ira perciti poenam hominis cupide
12  VIII, 9 |         iunxit. uerbis ergo facundis ira, consternatio, arma cesserunt. ~
13  VIII, 15|         nitebantur et qui iudicabant ira perciti poenam hominis cupide
14    IX, 3 |                            9.3.init. Ira quoque et odium in pectoribus
15    IX, 3 |          prostratis gaudium capiam'. ira tunc et uirtus sermonem
16    IX, 13|     Alexandrum enim Thebe paelicatus ira mota interemit. ~9.13.ext.