Liber, caput

 1    II, 6 |     ceterum ipsa hilarem fortunae uultum semper experta, ne auiditate
 2    II, 6 |       laetum prae <se> ferentibus uultum coniugis se flammis superiacit
 3   III, 7 |       quonam mentem suam dirigens uultum Iouis propemodum ex ipso
 4    IV, 3 |       inuitatus ut eo uti uellet, uultum risu soluit <et> protinus '
 5    IV, 5 |        fauorabilem prae se ferens uultum. ~4.5.1 Sed ut a laudibus
 6    IV, 7 |    amicitiae ad laetum et serenum uultum transeamus atque in<de>
 7     V, 1 |           urbs unius humani amici uultum habuit. itaque qui amantissimus
 8     V, 1 |    aspexit, oblitus hostis soceri uultum induit ac Pompeio cum proprias
 9     V, 10| dedicationem interrumperet, neque uultum a publica religione ad priuatum
10    VI, 6 |      speculantem maestum gessisse uultum, perseuerantissimum sui
11    VI, 9 |           indignatione Xenocrates uultum in eodem habitu continuit
12    VI, 9 |      positum erat. semel dumtaxat uultum mutauit, perquam breui tristitiae
13  VIII, 14|           ante pedes Labieni auro uultum demisit. idem, ut audiit
14    IX, 2 |         miserorum capita modo non uultum ac spiritum retinentia in