Liber, caput

1    II, 6|      putant, quia sua iam culpa iniuriam accepit, qui ei se totiens
2    IV, 6|        hoc tantum beneficium in iniuriam bene meritae urbis regnum
3     V, 1|   manasse. in hunc modum filiae iniuriam tulit, suam multo laudabilius.
4     V, 6| postremo acerbitate condicionis iniuriam discutere conati sunt: dixerunt
5    VI, 1|          cum grauissimis uerbis iniuriam suam in concilio necessariorum
6    VI, 1|        6.1.2 Atque haec inlatam iniuriam non tulit: Verginius plebei
7    VI, 3|     ultionem, ut potius caueret iniuriam quam uindicaret. ~6.3.12
8    VI, 6|    itinere a cognatis deditorum iniuriam acciperent. illam curiam
9    IX, 9|   opinatio nescio an praecipuam iniuriam Lartis Tolumni Veientium