Liber, Caput

 1      I,  VI   | afflictorum miserta, consolationem intulit non modicam rebus desperatis.
 2      I,  XXII |           nuntius castris eorum se intulit, qui Petrum et alios ejusdem
 3      V,  II   |            ubi lux prima terris se intulit, nostri cum omni celeritate
 4     VI,  IV   |          amputans capita, in urbem intulit ad consolationem populi,
 5   VIII,  IX   |      expeditionibus, non mediocrem intulit moestitiam. Nostri vero
 6   VIII,  XVI  | necessariam, et pro votis fidelium intulit consolationem. Nam de monte
 7      X,  XXII |           Joppe navigio subitum se intulit. Ubi a civibus cum gaudio
 8      X,  XXII |          depulsis tenebris serenum intulit, sua delens praesentia quidquid
 9     XI,  X    |          converso, et desolatio se intulit solito amplior, et spes
10     XI,  XXI  |          tantasque adveniens regno intulit commoditates, ut merito
11     XI,  XXII |          iterum verbum continuans, intulit: Josceline, habesne aliquid,
12   XIII,  XV   |        biennium, acceptabilem suam intulit praesentiam. Eodem anno
13    XIV,  XX   |         quibusdam vero non modicam intulit formidinem, qui principissae
14  XVIII,  VIII |            valde multiplices, suis intulit tam potenter quam feliciter
15  XVIII,  XI   |            et multiplicato fenore, intulit confusionem, sicuti in sequentibus
16  XVIII,  XXXIV|           ergastulo, animam coelis intulit, cum electis principibus,
17     XX,  XII  |          nihil tale verenti mortem intulit, quam eidem ille, ut dicitur,
18   XXII,  IV   |            carnis deposito, coelis intulit animam, cum electis principibus
19   XXII,  XVIII|         triduum continuum obsessis intulit angustias ut, negata requie,
20   XXII,  XXVII|      castra perveniens, opulentiam intulit pro loco et tempore sufficientem;
21   XXII,  XXX  |        destinatum, optatam civibus intulit consolationem; indictoque