Liber, Caput

 1      I,  II    |    demonstrantes, ubi sumptibus qui sufficere possent ad impensam designatis
 2      I,  X     |            unus accedebat, qui sibi sufficere posset. Amissis enim viaticulis,
 3      I,  XIII  |            permittant. Nec visum ei sufficere, quod hoc apud principes
 4      I,  XVII  |         interim quod ad tantum iter sufficere posse credebatur; et viaticula
 5    III,  X     |          quae ad turris dejectionem sufficere posse videbatur; et sustentaculis
 6    III,  XII   |          urbe capta, et copiis quae sufficere videbantur ad urbis tuitionem
 7     IV,  VIII  |            qui ad urbis defensionem sufficere possent, dominus comes Flandrensis
 8     IV,  XVII  |          paucos dies quae ad multos sufficere poterant, si congruo dispensarentur
 9     IV,  XVII  |            octo vix poterant solidi sufficere: unde factum erat ut qui
10     IV,  XIX   |          vix ad paucos dies poterat sufficere, non multum relevata est
11      V,  XIX   |            familiolis suis poterant sufficere, victum penes se habentes
12     VI,  VI    |             multis divitiis deberet sufficere, ut in quocunque terrarum
13     VI,  IX    |      inferebatur, nec tanto poterat sufficere populo; tamen ad nonnullam
14     VI,  XI    |            et vix ad ejus tuitionem sufficere posse videatur. Praeterea
15     VI,  XXI   |        alternatim, ut fugae possent sufficere, transito Euphrate vix tutum
16     VI,  XXI   |          viribus vacui, quibus equi sufficere poterant, eadem via saluti
17     VI,  XXII  | accipiebatur. Nam qui mane vix sibi sufficere poterat, vespere habuit
18    VII,  IV    |  dissolvendam, non videbantur posse sufficere; antequam procedat, principes
19    VII,  VI    |            una die, ab eo cui nihil sufficere videbatur, bonis omnibus
20    VII,  VII   |             enim, sibi ejus gratiam sufficere, et pro multa haereditate
21    VII,  XXIII |             etiam hoc eis visum est sufficere, sed extortis a plebe per
22   VIII,  VII   |        populo non poterat laboranti sufficere. Augebat denique sitis importunitatem
23   VIII,  XXIV  |           onus non videbantur posse sufficere, pauperibus etiam de exercitu,
24     IX,  XVIII |  ministrarent, quae praedicto operi sufficere posset. Illi vero ad propria
25     IX,  XX    |      respondit: Quod homini mortali sufficere merito terra pro sede temporali
26      X,  VIII  |            illud praesens videbatur sufficere, sicuti homo laboriosus
27      X,  XXX   |          sed id solum eis videbatur sufficere ad propositum si, nostris
28     XI,  XVI   |           sollicitudinem, nunc sibi sufficere reputant, si intra fines
29     XI,  XXI   |      equitum stipendia sibi poterat sufficere: unde et de illius redundantia
30     XI,  XXIX  |              qui sibi ad propositum sufficere videbatur, transiens Jordanem,
31     XV,  XIII  |            ad invicem plura et quae sufficere videbantur, familiariter
32     XV,  XIX   |            ad resistendum non posse sufficere, de necessitate faciens
33    XVI,  XIX   |             maxima eis ad potum non sufficere flumina et regiones uberes
34   XVII,  VII   |       princeps, et cui sua poterant sufficere, et qui gratis Domino militare
35   XVII,  XVI   |        reditus, qui eis ad honestum sufficere possent victum in perpetuum,
36   XVII,  XVII  |        potentiam ad praedictum opus sufficere, spreto utriusque verbo
37   XVII,  XXVII |     videbatur ad incendium castelli sufficere, picem desuper infundunt,
38   XVII,  XXVII |       civitas, et victoribus spolia sufficere. Sed de vitiata radice et
39  XVIII,  XXXIII|       potentissimus, nec ejus vires sufficere poterant, ut eum vel in
40    XIX,  III   |           permotus verbi, respondi: Sufficere Domini ac Redemptoris nostri
41    XIX,  III   |            etiam Veteris Testamenti sufficere piam assertionem. Ad quod
42    XIX,  XXIX  |             omnibus pacis tenor, et sufficere videtur ad gloriam, et ad
43     XX,  XVI   |         arbitrabantur se ad hoc non sufficere, necessitatis pressi articulo,
44    XXI,  V     |             solutionem arbitraretur sufficere. Is eodem anno quo regni
45   XXII,  XII   |         essent, qui ad arma possent sufficere, restiterunt tamen diu,
46   XXII,  XVII  |      molestia liberare; nam ei suae sufficere non videbantur copiae, ut
47   XXII,  XIX   |            tantum iter conficiendum sufficere posse videbantur, necessariis,
48   XXII,  XXV   |             regni negotia non posse sufficere; alii vero, quibus de ejus
49   XXII,  XXVII |             quae universo exercitui sufficere posset. ~
50   XXII,  XXVIII|            quae ad castri tuitionem sufficere posse videbatur, ad partes
51   XXII,  XXIX  |            solum ad praedicta posse sufficere, pene omnium una erat sententia.