Liber, Caput

 1      I,  XIII  |       plebes et inferioris manus homines, ad id ipsum piis exhortationibus
 2      I,  XV    |          assumens, et homo inter homines conversatus, terram promissionis,
 3      I,  XVI   |   mortales respectus Dei, nec ad homines reverentia. Convenerat autem
 4      I,  XX    |           quidam turbati capitis homines, et divina animadversione
 5      I,  XXIII |      Teutonici et illius linguae homines, quod Latinis in eo negotio
 6     II,  VI    |         et putrescerent. Sed nec homines, nec jumenta, nec caeterorum
 7     II,  XIV   |    exercitum, responderunt, quod homines imperatoris essent, et merendo
 8    III,  XII   |        populus et secundae manus homines, qui ad hoc in praedictae
 9    III,  XVI   |      humoris remedium. Nec solum homines his tantis erant subjecti
10    III,  XXII  |          erant, inferioris manus homines, compatientes fratribus,
11    III,  XXIII |  Christianae professionis essent homines. Interrogati autem de patria,
12     VI,  VII   |         plebeios et mediae manus homines hujus tam miserabilis inediae
13     IX,  XIII  |     benedictione est apud illius homines provinciae. Sed et ecclesias
14     IX,  XIV   |           apud Laodiciam Syriae, homines de Italia: inter quos erat
15      X,  II    | descendere, videtur aliquam apud homines, et si non apud districtum
16     XI,  XVI   |     Avesguia, Persis contermina, homines habens corpore proceros,
17   XIII,  XIII  |         sane et secundae classis homines, intelligentes quod his
18   XIII,  XXVI  |        exercitu inferioris manus homines, quibus in castris id solet
19     XV,  V     |       videntur. ~Et illud. ~Quot homines, tot sententiae. Sed in
20     XV,  V     |       affectorum. Usu enim inter homines solet evenire, ut plebs
21    XVI,  X     |    descenderent, et universa tam homines quam jumenta telis consita
22    XVI,  XVII  | benedictione est apud Dominum et homines, dominus Petrus, ecclesiae
23   XVII,  XVI   |     illas descendat, imperatoris homines in possessionem inducat,
24  XVIII,  III   |         ad Deum, timorem, nec ad homines, nisi quos timent, habeant
25  XVIII,  V     |    nobiles quam secundae classis homines, quibus quoniam ad sanctam
26  XVIII,  V     |     charitative se porrigebat ad homines, neque redditus erant, neque
27  XVIII,  XI    |         et effractores foederis, homines incautos, de regis gratia
28  XVIII,  XIII  |  exercitus. Solet enim usu inter homines evenire, ut in prosperis
29    XIX,  XX    |          et in re militari supra homines illius temporis exercitatus,
30     XX,  XX    |       commodus, et ubi tenuiores homines facilius proficerent quam
31     XX,  XXI   |  praesidium introire; erant enim homines inermes, agrorum cultores,
32     XX,  XXXIII|        Syros et illarum nationum homines, petens instantissime ab
33    XXI,  VII   |   Dominus. Nostri autem temporis homines, versa vice, a paucioribus
34    XXI,  VII   |        maxime Orientalis tractus homines; quorum mores, imo vitiorum
35    XXI,  X     |    congestas, incendiis tradunt. Homines autem, praecognito eorum
36    XXI,  XVIII |         infringantur; et idipsum homines suos jurare fecerit, licet
37    XXI,  XIX   |           et illius professionis homines, certatim student necessariam
38    XXI,  XXVI  |        indignati, quod hujusmodi homines vias publicas ita fecerant
39   XXII,  XIV   |        Naim urbem antiquissimam. Homines autem illarum partium de
40   XXII,  XXV   |  proverbialiter dici solet: Quot homines, tot sententiae. Verumtamen
41  XXIII,  Prae  |        proferat, cum quasi inter homines conveniat, et tanquam naturale