CAPUT III. Dux civitatis facti poenitens, ejus successibus invidet; pacta rescindere nititur, sed tandem victus a populo, eum fraudulenter adoptat in filium.

At vero dux qui eum citari fecerat, apud se tacitus considerans honorem et gratiam, quam advenienti populus exhibuerat, invidere coepit, et a pactorum tenore quae prius proposuerat, resilire. Cum enim ad hoc eum evocasset, ut universorum bonorum, vectigalium et tributorum, quae civitas habebat, eum in vita sua decrevisset ex aequo fore participem, et post ejus obitum cuncta ex integro possessurum, mutato proposito, coepit offerre: Quod si urbi et civibus suis vellet contra Turcorum importunitates ministrare subsidium, et arcere violentiam, ipse juxta boni viri arbitrium, honestam annuatim laboris recompensationem designaret. Quod dominus Balduinus omnino respuens, ut tanquam gregarius aliquis apud eum stipendia mereret, ad reditum se parabat; cum ecce cives, eo cognito, ad eumdem ducem properant, monentes et instantes attentius, quatenus tantum principem tamque eorum libertati necessarium, nullatenus abire patiatur; sed juxta priorem tenorem pactorum eum sibi obliget, ut de caetero tam ipse quam universa civitas optata quiete perfruatur. Videns autem dux unanimem plebis et majorum instantiam, et fervorem dilectionis quam erga eum conceperant, reniti, et eorum obviare postulationibus periculosum ducens, invitus licet, et suspectum ejus habens introitum, tamen assensum praestitit; et sub quodam colore, cumulatae recompensationis, eo in filium adoptato, praesentibus civibus, quandiu viveret, omnium bonorum ex aequo, solemniter contulit participium; et post ejus obitum, ex integro successionem. Gavisus est autem populus, libertatis suae omnimodam in eo spem habentes. Ab ea igitur die, de domini Balduini protectione praesumentes, injurias quas a duce perpessi fuerant, solito liberius revocantes, ad animum, propositum habebant ultum iri si quando locus daretur et tempus opportunum: quod postmodum rei subsequens exitus evidentissime declaravit.