CAPUT XI. Quis erat dominus in ea, et quomodo audito nostrorum adventu, urbem prius communierant, ex vicinis urbibus; copiis in ea collectis.

Hujus autem tam egregiae civitatis dominus erat quidam Acxiamus nomine, natione Turcus, qui de familia fuerat magni et potentissimi principis soldani Persarum, de quo superius fecimus mentionem, Belfetoh videlicet, qui universas illas provincias suo violenter subjugaverat imperio; tandem vero subactis populis et nationibus, volens ad propria redire, nepotibus suis ac vernaculis, universas quas sibi vindicaverat, distribuit provincias, ut tantorum beneficiorum memores, perpetuo sibi fidelitatis nexu tenerentur obligati. In qua distributione, Solimanno ejus nepoti, ut praediximus, Nicea cum adjacentibus provinciis collocata est. Cuidam vero alteri ejus nepoti, Ducac nomine, urbem contulit Damascenam cum urbibus suffraganeis et adjacentibus regionibus, quorum utrique Soldanatus et nomen contulit et dignitatem; Solimanno, quia cum Graecis limitans, imperii Constantinopolitani, perpetua, et sine intermissione patiebatur certamina; Ducac vero, cum Aegyptiis, quorum praedicto Soldano suspectum erat incrementum et vires formidabiles, jugem et pene continuum habebat conflictum et guerram pertinacem. Cuidam vero servo ejus, Assungur nomine, qui fuit Sanguini pater et avus Noradini, famosissimam contulit civitatem Alapiam. Huic quoque, de quo sermo, est in praesenti, Acxiano, urbem eadem liberalitate concessit Antiochenam, cum finibus modicis. Nam usque Laodiciam Syriae, calipha Aegyptius universas possidebat regiones. Hic ergo, audiens quod tantus fidelium principum adveniret exercitus, missis frequentibus nuntiis, et viva voce et epistolarum officio, omnes principes universi sollicitabat Orientis; maxime autem et calipham Baldacensem, et eximium et caeteris omnibus potentiorem soldanum Persarum. Eratque ei satis facile et in expedito persuadere quod postulabat; nam de nostrorum adventu erant multo ante praemoniti, de quorum numerositate et virtute insuperabili Solimannus, qui ipso rerum experimento et fide oculta conspexerat, eos reddiderat fida relatione doctiores. Instat ergo uterque multa precum instantia, et profusis opem postulant lacrymis; hic, ut illatam ulcisci possit injuriam; ille vero, ut patriam ab eorum possit impugnatione tutam reddere, et eorum a se propulsare violentiam. Promittunt igitur illi manus et subsidium pollicentur imploratum: quod postmodum, sicut res ipsa docuit, fideli interpretatione impleverunt. Acxianus tamen interea de nostrorum adventu sollicitus, quanta potest diligentia, ex adjacentibus provinciis et finitimis urbibus vires corrogat et inducit; et obsidionem de die in diem praestolans, victus et alimentorum colligit copias, arma congregat: materiam ad contexendas varii generis machinas, ferrum, chalybem et caetera quae in hujus modi solent usum praestare necessarium, ardentibus studiis cives hortatur inducere; qui certatim pro statu publico et urbis tutela solliciti, quanta possunt, insistunt diligentia, ut nulla eis desit rerum, quae civibus obsessis solent ministrare solatium. Circumcuntes itaque regionem, suburbana spoliant; frumentum, vinum, oleum, et caetera vitae necessaria, greges quoque et armenta inde secum trahentes, urbem necessariis cumulant, contra advenientium importunitatem hostium, multa providentia et labore non parvo, se communientes. Convenerant autem de universis regionibus, quos idem exercitus pertransierat, multi nobiles et magni viri, ante faciem nostrorum fugientes, qui ob loci munimen et robur, quod videbatur insuperabile sine alicujus vocatione, sola spe obtinendae salutis in eamdem urbem contulerant. Unde ampliato numero, dicebantur in civitate esse tam ex civibus quam ex congregatis auxiliis, equitum sex vel septem millia; peditum autem ad pugnam expeditorum copiae, quindecim aut viginti millium summam dicebantur excedere.