CAPUT XII. Deliberatio nostrorum principum, et accessus expeditionum ad urbem.

Videntes ergo nostri civitatem in vicino constitutam, antequam ad civitatem accederent, convenerunt ad invicem, super instanti facto deliberationem habituri. Erant enim de principibus nonnulli qui, propter instantem hiemem, urbis differre obsidionem usque ad veris initium persuadere conabantur, allegantes quod exercitus per urbes et castella divisus erat, qui non facile ante veris initium posset revocari. Dicebatur praeterea, quod imperator Constantinopolitanus eis infinitas mitteret copias in subsidium; et quod etiam de partibus transalpinis recens iterum adveniret exercitus: quorum utrumque oportere exspectare, ut multiplicatis viribus, facilius possent obtinere propositum. Interim vero per partes divisum, per loca opulentiora hiemandi gratia dirigendum exercitum, ut vere redeunte, et reparatis viribus, et equis pabulo refocillatis, fortiores iterum ad debita possent opera consurgere. Aliis vero longe videbatur expedientius, ut statim et subito urbs obsidione vallaretur, ne datis induciis eam cives communire possent diligentius; et vocati ad eorum subsidium, colligendi majores copias, ferias haberent ampliores. In hac igitur tanta deliberatione ea pars obtinuit, quae operi protinus insistendum, moram esse periculosam, et expeditionis vires non esse ab invicem separandas allegabant. Placuit igitur de communi consilio, ut ad urbem unanimiter accederent et eam vallarent obsidione: unde factum est ut, solutis castris, urbi appropinquantes, mense Octobri, octava decima die mensis, ante urbem consisterent, castrametati. Et licet nostrorum qui gladium poterant educere, ad trecenta millia diceretur numerus, exceptis mulieribus et parvulis, tamen civitatem non potuerunt undique castris circumpositis vallare; nam exceptis montibus, qui, ut praediximus, moenibus eorum claudebantur, circa quos nec attentatum fuit castra locare, civitatis partem, quae a montis radice usque ad fluvium loco protenditur planiore, non potuit obsidio continuata universam cohibere. In hoc igitur nostrorum adventu et castrorum positione, licet cum multo strepitu et cornicinum stridore, equorumque hinnitu, et armorum fragore, et confusa vociferatione, quae usque ad sidera tolli videretur, noster accederet exercitus; tamen tota illa die, et per subsequentes aliquot, tanto silentio conquievit civitas, ut neque ex ea sonus aut strepitus audiretur; et ut merito crederetur defensoribus vacua, quae tamen multis tam alimentorum, quam optime armatorum copiis militum redundabat.