CAPUT XX. Suenno Danorum regis filius exercitum subsequens, cum suis copiis juxta urbem Finiminis a Turcis interficitur.

Interea de partibus Romaniae rumor quidam moerore plenus et anxietate, universorum corda perculerat, et praesentibus miseriis adjecerat cumulum tristiorem. Dicebatur enim, et vere sic erat, quod quidam homo nobilis et potens, Danorum regis filius, Sueno nomine, vir genere, moribus et forma conspicuus et illustris, ejusdem peregrinationis accensus desiderio, mille quingentos optime armatos ejusdem nationis juvenes secum trahens, in subsidium nostris, et ad praesentem properabat obsidionem. Hic de regno patris tardior egressus, plurimum acceleraverat, ut se praecedentibus cum omni suo comitatu adjungeret legionibus; sed causis praepeditus familiaribus, non potuit assequi quod optaverat. Seorsum igitur trahens agmina, solus absque alicujus aliorum consortio principum, iter arripuerat, et viam aliorum secutus, pervenerat Constantinopolim, ubi ab imperatore satis honeste tractatus fuerat; et cum incolumitate Nicaeam perveniens, in partes Romaniae ad exercitum properans, cum omni suo comitatu descenderat. Dumque inter urbes Finiminis et Termam castrametatus esset, et minus provide se haberet aliquantulum, irruentibus super eum clam et de nocte Turcorum ingentibus copiis, in ipsis castris gladio perempti sunt; tamen advenientium strepitu praecognito, sed nimis e vicino ad arma convolant; ubi antequam plenius instructi hostes possent excipere, ab improvisa oppressi multitudine, pene omnes ceciderunt; sed tamen diu et viriliter resistentes, ne gratis animas viderentur impendisse, cruentam post se hostibus reliquerunt victoriam.