LIBER SEXTUS

CAPUT PRIMUM. Describitur mons, et pars ejus ab hostibus occupatur, custodibus illuc locatis. Emittuntur ad mare qui populum evocent; et illatis victualibus civitas communitur.

Sedato autem tumultu et gladiis inebriatis sanguine, fessis a caede continua victoribus, cum jam civitas quievisset, convenientes adinvicem principes; multum adhuc superesse laboris et nondum consummatum negotium intelligentes, per portas et moenia designatis custodibus, in montem ascendere decreverunt, et oppugnare praesidium. Et missa voce praeconia, cohortes universas, in montem praedictum ascendere certatim compellunt; quo pervenientes, cum praesidii constaret munitione, quod omnino esset insuperabilis et quod sola fame poterat expugnari; videntes quod inutiliter consumerent operam et studium, et res multorum dierum ferias exigeret, ad alia se convertunt argumenta. Mons enim iste, qui urbi praeeminet, valle quadam profundissima et devexo plurimum praecipitio divisus est, ita ut ejus pars quae in orientem respicit sit humilior, largam in sui vertice habens planitiem, vinetis aptam et agriculturae; tanta tamen est profundae intercapedinis distantia, ut potius montes duo quam unus in duo divisus videatur. Qui vero in occidentem protenditur, longe sublimior est et cacuminatus, in cujus parte sublimiore situm est praesidium, muro solido et turribus validioribus: ab oriente et a septentrione praedictum habens immane et in modum barathri praecipitium, ita ut nec excogitari possit quomodo ex illis duabus partibus praesidio noceatur. Ab occidente vero collis erat depressior, inter quem et praesidium vallis erat, sed modica, nec latitudine diffusa, nec profunditate praeceps, per quam volentibus a praesidio in urbem descendere, iter unicum et singulare, satis per se nemine impugnante periculosum. Hunc ergo collem nostris visum est principibus occupare, ne forte per portam praesidii hostibus immissis, in nostrorum laesionem, in urbem pateret descensus. Locatis ergo ibi viris prudentibus et strenuis, et relictis tam in armis quam in victu necessariis; factoque muro cum propugnaculis ex opere solido, et locatis super eum ordine congruo machinis, quibus a se hostium possent repellere molestias: principes de majoribus deliberaturi in urbem descenderunt, ad eumdem locum completis negotiis redituri. Omnes enim illic moram facere, quousque expugnaretur praesidium, decreverant: excepto domino duce, qui de communi principum consilio, portam Orientalem in suam receperat custodiam, simul et praesidium, quod nostri extra urbem firmantes, domino Boamundo commiserant. Audientes igitur, quod magnus princeps, de quo supra dictum est, Corbagath videlicet, in proximo venturus esset, et jam fines Antiochenos ingressus, innumerabiles infuderat copias: decernunt usque ad mare aliquem de principibus dirigere, ut eos de fratribus, qui illuc gratia alimentorum et colligendi victus se contulerant, revocent; et quidquid necessariorum illic repererint, totum ad urbem quantocius praecipiant comportari.

Factum est autem, ut per illud biduum, quod usque ad adventum majorum copiarum superesse videbatur, in omni sollicitudine discurrentes; quidquid victus et pabulorum undecunque contrahere potuerunt, in urbem introducentes, ad ejus conductionem toto studio laborarent. Sed et suburbanorum incolae, et agrorum cultores, scientes Christianis urbem esse redditam, quaecunque inferre poterant, diligenti studio comportabant. Sed modicum erat et pene nihil quod undique inferebatur; nam diutina obsidio, quae mensibus novem continuis universam exhauserat regionem, nihil reliqui fecerat, unde vel ad paucos dies nostris posset subveniri.