CAPUT XIII. Hostes, cognito imperatoris recessu, instant amplius. Desperant nostri, obsequia negant. Boamundus urbem incendit, ut eos de latebris eliciat, principes fugam meditantur, dux resistit.

Rumor interea de recessu imperatoris, multorum relationibus urbem repleverat, qui et molestiis quibus premebantur incessanter, adjecit cumulum et in desperationis barathrum omnes pene dedit praecipites. Abominantur praedicti comitis et in perpetuum damnant memoriam, exsecrantur Willelmum de Grentemaisnil et omnes illius impietatis participes, imprecantes ut cum proditore Juda in aeternis incendiis habeant portionem; qui non solum communibus se subtraxerunt laboribus, verum etiam tanto, quod eis videbatur Dominus praeparasse, Dei populum defraudaverunt subsidio. At vero Corbagath, et qui in castris ejus erant principes maximi, sicuti cognito per exploratores imperatoris adventu, suspensi merito tenebantur, viresque ejus suspectas habentes, robur imperii non immerito formidabant; ita nunc notum per eosdem ejus habentes discessum, in majorem se erigunt insolentiam; et quasi de victoria certa spe concepta, nostros animosius comprimebant, et coangustabant attentius. Unde fiebat, ut in tanta essent, fideles qui in urbe erant, calamitate, et multiplicis miseriae novissimo constituti, ut jam nec salutis spes, nec consolationis via ulla superesse videretur. Adeoque invaluerat et omnes occupaverat desperatio ut, circumeunte domino Boamundo civitatem, cui super omnes universi exercitus cura commissa erat generalis, nec verbo, nec verberibus quidquam proficeret, ut vel unum de domibus in quibus latitabant, posset avellere; et ad peragendas excubias, vel ad occurrendum hostibus, sive intus sive extra, quorum multiplices patiebantur insidias, destinare. Unde die quadam, defatigatis vociferando praeconibus et apparitoribus, infecto negotio reversis, cum videret quod inutiliter operam consumerent, nec aliquem de latebris posset educere, in locis plurimis incendia per ministros suos procurari jubet et urbem succendi, ut saltem incendiorum metu prodirent in publicum, qui congelatis visceribus, obsequio divino studium negabant et operam, unde factum est, ut quorum prius non poterat habere copiam, eos postmodum ad prosequenda munera certatim inveniret praecipites. Dicitur etiam, quod principes de vita desperantes et salute, habito invicem familiari consilio occulte decreverant ut, relicto populo et plebe universa, ipsi clam de nocte aufugerent, ad mare properantes. Quod postquam duci innotuit et viro venerabili Podiensi episcopo, convocantes eos ad se, justis in eos increpationibus invecti sunt, ponentes prae oculis, quam perennem infamiae notam sibi et posteritati suae in perpetuum meruerint praedicti nobiles viri, qui contra honestatem morum, generositatis suae titulos denigrantes, tanto fidelium Christi se collegio subtraxerant. Erat igitur in populo Dei tantus alimentorum defectus, tanta famis angustia, tot et tantae, tam exterius quam interius, hostium importunitates, ut nusquam contra ea solatium, nusquam contra remedium inveniretur. Majores et minores, paribus involuti calamitatibus, nullam sibi adinvicem consolationis gratiam impendebant: memores uxorum et liberorum quos domi reliquerant, amplissima quae ob Christi charitatem dimiserant patrimonia, mente recolunt, et de Domini quasi conqueruntur ingratitudine, eo quod labores eorum et devotionis sinceritatem non respiciat; sed quasi a Deo alienum populum, in manus hostium tradi patiatur.