CAPUT XIX. Nostris egredientibus ros de supernis infunditur, in quo consolationem receperunt universi.

Accidit autem in exitu nostrorum ab urbe quidam memoria dignum, quod, dum essent in procinctu, et jam extra portam acies dirigerent, hostibus qui aditum praepedire proposuerant, partim interemptis, partim in fugam versis, ros quidam suavissimus immissus de supernis, modicus, sed gratissimus, super nostrum exercitum descendit ita placidus, ut quasi in eo benedictionem et gratiam suam videretur Dominus infudisse. Quicunque enim eo imbre coelitus immisso conspersus est, ita plenam mentis et corporis, suscepit hilaritatem et integritatem sospitatis, tanquam nihil laboris, nihil molestiae tota illa expeditione passus esset; nec solum hominibus, verum etiam equis vigor pristinus a Deo restitutus est in integrum, ut qui per multos ante dies non nisi folia et cortices arborum habuerant pro pabulo, hostium equos et hordeo pastos et palea, tota illa die et celeritate vincerent et laboris patientia. Tanta ergo ex illius benedictionis rore nostris legionibus victoriae spes et fortitudinis gratia videbatur accessisse, ut de eis videretur esse dictum: Pluviam voluntariam segregabit Deus haereditati suae (Psal. LXVII, 10), et Spiritus sancti gratiam manifeste se non dubitarent accepisse. Eductis autem extra urbem legionibus, decernunt esse utilius versus montana acies dirigere, quae ab eadem urbe quasi distabant duabus milliaribus et ita universam occupare planitiem, ne forte hostes infinitas habentes copias inter eos et urbem clam vel violenter transeuntes, sicuti facere consueverant in praeliis, nostros possent ex omni parte vallare, et aditum ad urbem intercludere fugientibus. Procedebant autem gradu lento, ita tamen ut non permiscerentur acies, neque ordines confunderentur. Factumque est divinae virtutis operatione ut qui intra urbem hostibus pauciores, imo pene nulli eorum comparatione crederentur, tot et tanti, quot et quanti extra urbem, aut plures aut non pauciores esse viderentur. Qui enim quinque panes post quinque millium refectam esuriem in tantam fragmentorum quantitatem novit prius multiplicare (Matth. XIV, 17); idem populum sibi acceptabilem et sectatorem bonorum operum, ad nominis sui gloriam, non inferiori miraculo voluit augere. Erant autem immisti procedentibus ad praelium, Deo devoti sacerdotes et levitae stolis amicti albis, signum crucis mirabile deferentes in manibus. Qui vero in urbe remanserant super muros ascendentes, vestibus induti sacerdotalibus, in lacrymis et oratione perseverantes, expansis manibus pro fideli populo sine intermissione orabant ad Dominum, ut parceret populo suo, et ne daret gentibus in opprobrium haereditatem suam.