LIBER NONUS

CAPUT PRIMUM Octava die, post urbem captam, principes conveniunt, ut ex se unum eligendo urbi et regioni praeficiant; clerus indiscrete nititur contraire.

Sancta igitur civitate per Domini superabundantem gratiam Christiano populo restituta, et rebus ad aliquem modum in tranquillo collocatis, decursis in multa laetitia, in timore tamen Domini et gaudio spirituali, diebus septem, octava die convenerunt principes, habituri tractatum, invocata sancti Spiritus gratia, ut aliquem de suo eligant collegio, qui regioni praesit, et regiam provinciae impendat sollicitudinem. Dumque essent in eo, congregati sunt quidam de clero, spiritu superbiae tumidi, quaerentes quae sua sunt, non quae Christi Jesu, dicentes se habere verba secretiora, quae perferri velint ad principes, intus in conclavi residentes; et intromissi dixerunt: Nuntiatum est clero, quod ad hoc, ut de vobis unum eligatis in regem, convenistis. Videtur autem nobis propositum vestrum sanctum, et utile, et omni cura exsecutioni mandandum, si tamen ad id ordine congruo veniatur. Certum est porro spiritualia temporalibus digniora esse; quae vero digniora sunt, merito debere praecedere. Unde videtur nobis nisi ordo praeposterus studiose quaeratur, quod prius eligenda sit Deo placens et religiosa persona, quae Ecclesiae Dei praeesse sciat et prodesse, quam de saecularis potestatis electione agatur. Si hoc ordine velitis incedere, placet nobis admodum; vobiscum sumus corpore et spiritu; si vero secus, invalidum censemus, et viribus carere decernimus, quidquid extra nostram conniventiam ordinaveritis. Haec autem eorum postulatio, etsi in superficie videretur aliquid honestatis habere, tamen intrinsecus habebat malitiae plurimum, ut docebunt sequentia. Hujus autem factionis primicerius erat quidam episcopus de Calabria, Marturanensis videlicet, qui Arnulpho cuidam, de quo superius satis dictum est, nimia familiaritate conjunctus erat; et ipsum infra sacros ordines constitutum et sacerdotis filium, et nimia notatum incontinentia, ita ut in expeditione canticum populis se exhiberet, et esset materia fatuis et lascivis hominibus in choro canentibus, contra sacros canones et contra omnium honestorum voluntatem, in patriarchalem nitebatur locare sedem. Erat enim perversae mentis homo, pro nihilo ducens honestatem: unde et cum supradicto Arnulpho facile poterat convenire, juxta illud: Qualis quisque est, talium consortio delectatur. Pares enim paribus, veteri proverbio, facile junguntur. Invaserat autem hic idem Bethleemiticam ecclesiam, pactus cum praedicto Arnulpho, quod si ejus studio in patriarcham promoveretur, jam dictam ecclesiam sine quaestione et molestia, perpetuo sibi liceret possidere; sed ejus omnia haec molimina, mors vicina praevenit, sicut in sequentibus dicetur. Defecerat sane in clero religionis et honestatis vigor; et dissolutus passim et sine delectu per illicita defluebat, postquam dominus Ademarus piae in Domino recordationis Podiensis episcopus, apostolicae sedis legatus, in fata concessit. Dominus tamen Willelmus Aurasiensis episcopus, vir religiosus ac timens Deum, post praedicti beati viri transitum, eamdem curam suscepit, et quandiu vixit, administravit fideliter; sed modico elapso tempore apud Marram quievit in Domino. His autem defunctis, factum est sicut in propheta dicitur: Sicut populus, ita et sacerdos (Ose. IV, 9); excepto domino Albariensi episcopo, et paucis aliis, qui timorem Domini habebant prae oculis.