CAPUT X. Princeps Aegyptius militiam et vires suas omnimodas, contra nostros excitat et in Syriam dirigit.

Per idem tempus, urbe recens capta, dum adhuc principes, qui eam divino mancipaverant cultui, nondum essent divisi abinvicem, rumor insonuit, et vere sic erat, quod princeps Aegyptius, inter Orientales potentissimus, ex universis regionibus suae ditioni subjectis militares convocaverat copias et exercitus collegerat infinitos, indigne ferens quod populus barbarus, de ultimis egressus terrarum finibus, in regnum suum introierat, et provinciam imperio suo subditam, occupaverat violenter. Vocatoque ad se militiae suae principe Elafdalio, qui alio nomine dicebatur Emireus, praecipit ut universum Aegypti robur, et omnes imperii vires colligens, in Syriam ascendat; et populum praesumptuosum deleat de superficie terrae, ita ut non memoretur nomen illius ultra. Erat autem hic idem Emireus Armenius * nomine, a Christianis originem habens parentibus; sed divitiarum immensitate suffocatus, apostataverat a Creatore suo, fide neglecta, ex qua justus vivit. Hic idem, etiam eodem anno, quo a fideli populo est obsessa et fidei restituta Christianae, eamdem a Domino protectam civitatem, a Turcorum potestate domino suo vindicaverat; vixque eam mensibus undecim obtinuerat quietam, cum Christianus exercitus eam, propitio Domino, ab indebitae jugo servitutis eripuit. Indignatus ergo, quod tam reciso tempore sua potitus erat victoria; et quod momentanea videbatur, et erat per eum domino suo acquisita possessio, laborem sibi gratanter assumit injunctum, sperans de his qui fatum ejus denigraverant, posse facilius triumphare. Assumpto igitur sibi universo exercitu, et universis Aegypti viribus, quales Aegyptiaca dioecesis in optimo statu constituta tunc poterat ministrare, ascendit in Syriam, in spiritu vehementi et intolerabili fastu, propositum habens populum nostrum delere, ne etiam ejus exstaret memoria. Sed Domino visum est aliter, qui est terribilis in consiliis super filios hominum (Psal. LXV, 4). Veniens igitur cum equitatu magnifico et ingentibus copiis, ante Ascalonam castrametatus est. Denique associaverant se eorum expeditionibus, ex universa Arabia et finibus Damascenis, ingentes copiae. Et licet Turci prius non satis bene cum Aegyptiis convenirent, sed suspectas mutuo suas haberent vires, et aemulum contra se alternatim dilatare satagerent imperium; tamen nostrorum metu, etsi non ob gratiam, quam haberent mutuam, convenerunt adinvicem, ut in nostrorum qui de novo advenerant supplantationem molirentur aliquid: satius arbitrati, suorum pati fastus aemulorum, et jugum etiam portare, quam barbarorum duros et feroces nimium gladios experiri. Sic igitur Aegyptiorum, Arabum et Turcorum congregatis in unum innumerabilibus copiis, in agro, ut praediximus, Ascalonitano castra contulerant, inde Hierosolymam profecturi; nec enim arbitrabantur, quod tantae multitudini noster occurrere praesumeret exercitus.