CAPUT XVII. Qua ratione quarta pars civitatis in jus et potestatem domini patriarchae cesserit.

Verumtamen, quartam partem civitatis, ab introitu Latinorum, et etiam a multis retro temporibus, Hierosolymorum patriarcham certum est tanquam propriam possedisse. Quod qualiter acciderit, et unde initium possidendi habuerit et causam, breviter aperiendum est; nam nos studiosius haec investigantes, frequenti inquisitione tandem ad hujus rei pervenimus indaginem. Habent veterum traditiones, dum civitas illa ab infidelibus detineretur, nunquam pacem continuam, vel ad tempus medicum, habuisse; sed frequentibus bellis et crebris obsidionibus, finitimis principibus eam sibi vindicare volentibus, perpetuo fuisse fatigatam; unde ejus et turres et moenia, tum vetustate, tum obsidentium opera, in ruinam collapsa, hostium insidiis locum late patere cogebant. Cum igitur ea tempestate Aegyptiorum regnum viribus et divitiis, sed et prudentia saeculari, caeteris quae vel in oriente vel in austro erant regnis esset praestantius, volens Aegyptius calipha imperii sui fines porrigere et suam longe lateque propagare ditionem, missis exercitibus, universam Syriam usque Laodiciam, quae Antiochiae contermina, Coeles Syriae limes est, violenter occupavit; designatisque praesidibus, qui urbibus tam maritimis quam mediterraneis praeessent, vectigalia constituit, et universam regionem fecit tributariam; praecipiens singulorum civibus locorum, civitatis suae muros reaedificare, et turres validas per circuitum erigere. Hac communi lege, procurator qui Hierosolymis praeerat ejusdem loci compulit habitatores legibus parere communibus et moenia cum turribus in statum reformare priorem. Quibus cum partes futuri designarentur operis, contigit ex malitia magis quam ex opum comparatione, quod quarta pars structurae illius, miseris Christianis, qui in urbe degebant, designaretur. Erant autem praedicti fideles, tot angariis et parangariis, tributis, vectigalibus et aliorum sordidorum munerum praestatione attenuati adeo, quod omnium opes vix sufficerent ut una vel duae de praedictis turribus resarcirentur. Videntes, ergo quod occasiones quaererent adversus eos, non habentes aliud refugium, ad praesidem accedunt, cum lacrymis supplicant, orantes, ut juxta eorum possibilitatem onus eis imponatur: nam quod injunctum eis fuerat, omnino insufficientes erant portare. Qui cum a sua praesentia eos excludi praecepisset sub gravi interminatione, dixit: Edicta summi principis, sacrilegium est violare; aut ergo opus injunctum consummabitis aut ultoribus gladiis, tanquam laesae majestatis reos, vos oportet succumbere. Tandem multiplicatis intercessoribus et munerum interventu, apud praesidem ferias obtinent, quousque missis legationibus, ad dominum Constantinopolitanum imperatorem, ejus ad peragendum opus praedictum, implorent eleemosynam.