CAPUT XVIII. Item de eodem, et quae loca venerabilia saepedicta pars infra se contineat.

Destinati ergo nuntii ad praedictum principem accedentes, gemitus et lacrymas fidelis populi, non sine suspiriis audientium, quantum possunt exprimunt diligentius; pandentes ex ordine, sputa, colaphos, vincula, carceres, bonorum direptiones, cruces, supplicia, quae miser ille populus pro Christi nomine incessanter pateretur; et nunc quas de novo adversus eamdem plebeculam ad perdendum eos quaererent occasiones. Porro tunc agebat in sceptris, vir prudens et magnificus dominus Constantinus, qui cognominatus est Monomachus, Constantinopolitanum imperium strenue et viriliter administrans. Is lacrymosis Christi fidelium petitionibus gratuitum impendens assensum, pecuniam promittit, unde opus injunctum possit absolvi, eorum molestiis et continuis afflictionibus plena charitate compatiens. Adjicit tamen conditionem, quod ea lege praedictam sit eis pecuniam largiturus, si apud regionis dominum id obtinere possint, ut infra praedictum muri ambitum, quem de imperialibus eleemosynis erigere proposuissent, nulli nisi Christiano habitare liceret. Scribit igitur ad Cyprios, ut si Hierosolymitae fideles id possent impetrare, de vectigalibus et fisco debitis, tantam eis pecuniam ministrarent, quae praedicto operi sufficere posset. Illi vero ad propria reversi, domino patriarchae et plebi Dei quomodo egerint, pandunt seriatim; qui gaudentes verbum amplexi sunt et ad implendam legem pactorum, quam dominus adjecerat imperator, omni studio fideliter elaborant. Missis igitur nuntiis ad magnum et supremum eorum principem, Aegyptum videlicet calipham, prosequente eos divino favore, apud eumdem, praedictam impetrant postulationem; et munimentum, ejus subscriptione et sigillo corroboratum, insuper obtinent. Tandem feliciter consummato negotio, ad propria reversi, designatam muri partem auctore Domino, compleverunt; anno ab Incarnatione Domini 1063, regnante apud Aegyptios, et id fieri permittente Bomensor Elmostensab, anno tricesimo sexto ante urbis liberationem. Habitaverant sane usque in illum diem, promiscue cum fidelibus, Sarraceni; sed ab ea hora, audita jussione principali, ad alias civitatis partes de necessitate se contulerunt, quarta praedicta, fidelibus sine contradictione relicta. In quo servi Christi conditione suam videntur fecisse longe meliorem; nam de cohabitatione virorum Belial, multo saepius oriebantur scandala et multiplices eis accedebant molestiae; tandem seorsum habitantes, sine admistione zizaniorum, degebant quietius; si quas habebant quaestiones, ad cognitionem referebant Ecclesiae, et mediante domini patriarchae, qui pro tempore erat, arbitrio, controversias inter se decidebant. Sic ergo ab ea die et ea ratione qua praediximus, praedicta pars civitatis quarta, alium non habuit judicem vel dominum nisi patriarcham; et eam quasi propriam, Ecclesia sibi perpetuo vindicavit. Distinguitur autem quarta praedicta hoc modo: a porta Occidentali, quae dicitur David, per turrim angularem, quae cognominatur Tancredi, usque ad portam Septentrionalem, quae dicitur protomartyris Stephani, est ambitus muri exterioris; interius vero limes est via publica, quae ab eadem porta usque ad mensas nummulariorum directe protenditur, et inde ad portam occidentalem. Continet autem intra se venerabilem locum Dominicae passionis et resurrectionis, domum hospitalis, utrumque monasterium, virorum videlicet et sanctimonialium, quorum utrumque cognominatur de Latina; domum etiam patriarchalem et canonicorum Dominici sepulcri claustrum, cum suis pertinentiis.