CAPUT XX. Factum memoria dignum, quod eidem in eadem obsidione accidit.

Accidit autem in eadem obsidione dignum memoria quiddam, quod praesenti curavimus lectioni inserere. De montibus Samariae, in quibus urbs Neapolitana sita est, quorumdam suburbanorum reguli, deferentes secum exenia panis et vini, caricarum quoque et uvae passae, ad praedictam descenderunt obsidionem, magis, ut credimus, ut nostrorum explorarent vires et multitudinem, et de statu eorum plenius edocerentur, quam ut duci deferrent munera. Hi, postquam in exercitum pervenerunt, ut ante ducem introducerentur, coeperunt instanter postulare: in cujus constituti praesentia, obtulerunt donaria quae secum detulerant. Dux autem, sicut vir humilis erat et saeculi pompam omnino declinans, super saccum stramine plenum, humi positum, residebat; suos exspectans quos pabulatum emiserat. Quod intuentes illi, admiratione stupidi, quaesierunt cur tantus princeps, et tam admirabilis dominus, qui ab Occidente veniens, totum concusserat Orientem et regnum maximum in manu valida occupaverat, ita sederet inglorius, ut neque tapetia, neque holoserica circa se more haberet regio; nec stipatus satellitibus armatis, formidabilem se praeberet accedentibus. Quibus ita percunctantibus, quaesivit dux quid loquerentur; quo cognito, respondit: Quod homini mortali sufficere merito terra pro sede temporali poterat, cui post mortem perpetuum domicilium est praestitura. Quod audientes qui gratia tentandi accesserant, admirantes viri responsum, humilitatem et prudentiam, abierunt dicentes: Quia vere hic est, qui universas regiones debeat expugnare; et cui repositum est de vitae merito, populis et nationibus principari. Mirabantur et timebant pariter finitimarum habitatores regionum, peregrini virtutem et successum populi; eoque in majorem rapiebantur et admirationem et metum, quo haec suorum relatione, quibus amplius credere tenebantur, cognoverant; et usque ad Orientis ulteriora factum hoc, tam mirabile, divulgabatur.