CAPUT IV. Epistola domini Daimberti ad principem Antiochenum.

Scis, fili charissime, quoniam me ignorantem et invitum, bonae tamen ac sanctae intentionis affectu, in eam quae omnium Ecclesiarum singularis est mater et gentium domina, rectorem et patriarcham elegeris, electumque communi tam cleri ac plebis quam principum assensu, in hujus summae dignitatis sedem, licet indignum, Dei praeeunte gratia, locaveris. In quo ego culmine constitutus, quanta pericula, quot labores, quot persecutiones sustineam, injuriis offensus mille, meus cognoscit animus; et ipse omnium inspector Christus. Vix enim dux Godefridus, dum adhuc viveret, non tam propriae voluntatis arbitrio quam malorum persuasione seductus, ea reliquit ecclesiae tenenda, quae Turcorum temporibus, qui tunc fuerat patriarcha, tenuerat; et sancta Ecclesia, cum amplius honorari et exaltari debuit, tunc majora desolationis atque confusionis suae opprobria sustinuit. Resipuit tamen ille, per misericordiam Dei; et ab impietatis desistens proposito, in die Purificationis beatae Mariae Virginis, de Joppe quartam partem ecclesiae Sancti Sepulcri dedit; et post in die paschalis solemnitatis, jam ultra superbe sapere, aut in saeculari pompa confidere respuens, divino nutu compunctus, cuncta quae juris erant Ecclesiae libere reddidit; et homo sancti sepulcri ac noster effectus, fideliter se Deo et nobis amodo militaturum spopondit. Reddidit itaque nostrae potestati turrim David cum tota Hierosolymitana urbe, ejusque pertinentiis, et quod in Joppe ipse tenebat; sic tamen, ut ob rerum temporalium insufficientiam, nostra concessione, ipse haec tam diu teneret, donec illum Deus in captione Babylonis, aut aliarum urbium amplificasset. Si autem absque haerede masculo moreretur, haec omnia absque ulla contradictione ecclesiae redderentur. Haec omnia cum in praesentia totius cleri ac populi, in die solemni Paschae, ante sacrosanctum sepulcrum confirmasset, etiam in lecto aegritudinis de qua mortuus est, coram multis et probatis testibus ipse constituit: quo defuncto, comes Garnerius, ut hostis contra Ecclesiam Dei insurgens, fidem pactumque justitiae nihili pendens, turrim David contra nos munivit; et legatis suis ad Balduinum directis, mandat uti, Ecclesiam Dei direpturus, resque ejus violenter occupaturus, quantocius veniat: unde judicio Dei percussus, quarto post obitum ducis die obiit. Hoc ipso autem mortuo, viri ignobiles, ac de plebe, adhuc eamdem turrim cum tota urbe occupantes tenent, adventum Balduini, ad ruinam Ecclesiae et totius Christianitatis interitum praestolantes. At ego, qui solius Dei clementiae, tuae que dilectioni, fili charissime, sum relictus, miseriis omnibus calumniisque insidiantium mihi malignorum circumventus, tibi soli (qui in te solo post Deum confido, et spei meae anchoram in tuae dilectionis soliditate figo); tibi, inquam, soli, quas patior aerumnas, imo quas Ecclesia patitur, voce flebili et anxia cogitatione refero. Tu autem, si quid pietatis habes, et nisi paternae gloriae vis esse degener filius; qui tyrannica crudelitate, clausum ab impia manu domnum apostolicum Gregorium de urbe Roma eripuit, unde memorabile saeculis omnibus nomen emeruit: omni occasione remota, festina venire; et terrae regnique tui cura in militibus tuis prudentioribus sapienter disposita, sanctae Ecclesiae miserabiliter laboranti, misericorditer succurre. Et certe scis ipse quoniam auxilium tuum consiliumque promiseris, et debitorem te sanctae Ecclesiae ac mihi sponte tua feceris. Scribe igitur ad Balduinum litteras, interdicens ei ne sine licentia nostra et legatione (cum ille tecum in patriarcham et rectorem Ecclesiae Hierosolymitanae me elegerit) sanctam Ecclesiam devastaturus, et res ejus occupaturus, ullo modo veniat: monstrans ei quoniam irrationabile est tot pro eadem Ecclesia labores sustinuisse, totque pericula, ut illa libera fieret, si nunc vilis et abjecta servire cogatur illis quibus dominari et praeesse materno jure debet. Quod si ille justitiae resistens, rationabilibus acquiescere noluerit, per eam quam beato Petro obedientiam debes, te contestor, ut quibuscunque modis vales, aut etiam si necesse sit, vi adventum ejus impedias. Quidquid autem super iis quae mando, tu facturus sis, galea tua ad me sub festinatione missa, per hunc eumdem, quem ad te mitto nuntium, mihi, charissime, manifesta.