CAPUT XVII. Rex, Ramulam veniens, hostium qui advenire dicebatur exspectat exercitum; et cum eis pugnans, obtinet victoriam.

Est autem Ramula civitas in campestribus sita, juxta Liddam, quae est Diospolis, hujus antiquum nomen non reperi; sed neque ipsam priscis fuisse temporibus, frequens habet opinio; quam post tempora seductoris Mahumeth, ejus successores Arabum principes, veteres tradunt historiae, fundasse. Erat autem quando Christianorum exercitus in partes Syriae primitus appulit, civitas celebris, quae multo populorum frequentabatur accessu, turribus et muro circumdata valido. Verum, postquam nostrorum partibus illis se infuderunt legiones, quia nec antemurali cingebatur, aut vallo, urbe relicta, Ascalonam fugerunt omnes, propter ampliorem illius urbis munitionem, ejus habitatores. Nostri vero, urbe, ut praediximus, reperta vacua, in quadam parte ejus castrum muris et vallo communierunt, difficile arbitrantes tantum murorum ambitum cum paucis habitatoribus occupare. Rumor itaque insonuerat, non multum a vero discrepans, quod Aegyptius calypha, quemdam militiae suae principem, cum ingenti multitudine, ad partes direxerat Ascalonitanas: more suo praecipiens ut, absque dilatione proficiscens, populum illum inopem et mendicum, qui fines ejus ingredi praesumpserat et quietem ejus turbare non verebatur, aut gladiis deleret funditus, aut vinctum ad se perduceret in Aegyptum. Dicebantur autem esse qui advenerant, praedictum principem secuti, undecim equitum millia; peditum vero in viginti millibus dicebatur summa consistere. Haec dominum regem fama a Caesarea maturare compulerat, timentem ne de multitudine sua praesumentes, periculosas in regnum irruptiones molirentur: quo perveniens, quasi per mensem exspectans, videns quod non procederent, Joppen reversus est. Tandem mense tertio Aegyptiorum legiones, de quibus praemisimus, timentes domini sui praeterire mandatum, et super eo quod distulerant, indignationem metuentes et offensam, de necessitate facientes virtutem, animos erigunt, reparant vires; et, ordinatis agminibus, fines nostros ingredi et nobiscum pugnare contendunt. Quod ubi domino regi nuntiatum est, collectis regni modicis copiis, quia majores possessionum angustiae ministrare non poterant, exercitum circa Liddam et Ramulam colligit quantum potest. Erat autem ei equitum numerus ducenti sexaginta, pedites vero nongenti. Ubi autem constitit quod hostes accederent, rex illis procedens obviam, acies sex numero praecepit ordinari: quibus ordine dispositis, praevio ligno crucis Dominicae, quod quidam abbas religiosus cum multo Dei timore gestabat in manibus, hostium acies contuentur: quibus intuitis, invocato de supernis auxilio, erectis in coelum luminibus, eorum multitudinem non verentes, hostibus animose se ingerunt, gladiis instantes viriliter, scientes quia res pro capite ageretur. Hostes nihilominus e diverso, uxoribus et liberis, possessionibus et praediis, quas in Aegypto dimiserant, nisi victores redeant metuentes, resistunt totis viribus, et pro modo suo laborant injurias propulsare. Factum est autem, ut primae hostium acies in unam ex nostris irruentes et ingenti multitudine illam dissolventes, adegerunt in fugam; quam insectantes et perurgentes atrocius, pene usque ad supremum interitum deleverunt. At vero reliquae nostrae acies hostibus resistentes et instantes atrocius stragem mirabilem et inauditam exercebant, domino rege, prout decebat tantum principem, nunc hos, nunc illos verbo et exemplo animante; et cum acie, cui praeerat, oppressis et deficientibus ministrante vires et animositatem suggerente. Accidit autem ut, post diu ancipitem belli eventum, nostris divinitus concessa victoria, hostes in fugam versi sunt, eorum principe destituti, qui in agone decertans viriliter, gladiis confossus interierat. Videns ergo dominus rex hostium agmina dissoluta, cohortes partim gladio cecidisse, partim irrevocabiliter inisse fugam, praecipit sub mortis periculo, ut occupandis spoliis nemo prorsus audeat inhiare; sed hostes insectando non parcant gladiis, sed omnes interimant, quousque vel unus possit inveniri. Ipse quoque primus hostes insecutus, tam equitum quam agilium peditum turmas trahens secum, usque Ascalonam, quasi per milliaria octo, hostes caedere, et stragem operari multam, non destitit, quousque nocte irruente, consortibus cornu admonitis, in campum rediit certaminis: ubi tanquam victor, nocte illa quievit, spoliis juxta militarem disciplinam inter suos divisis. Dicuntur de hostibus caesa ibi quasi quinque millia; de nostris vero recensito numero, inventi sunt abesse equites septuaginta; de peditibus vero multo plures, quorum tamen certus non habetur numerus.