CAPUT XVIII. Inde Joppem transit, et consternatos ejusdem cives confortat.

At vero qui nostram hesterno conflictu fugaverant aciem, usque Joppen fugientes insectati, deficientium arma, loricas, scuta simul et galeas sibi aptantes, ante urbem intrepidi astiterunt, civibus intonantes dominum regem simul et universum Christianum exercitum in praelio corruisse: et hoc eis pro evidenti esse argumento significabant, quod familiarium et domesticorum arma notissima intueri poterant et agnoscere. Quo audito, cives et regina quae in urbe erat, verum esse quod dicebatur arbitrantes, in lamenta se tradiderunt, initoque consilio cum senioribus natu, et qui sensus habebant magis exercitatos, unicum credunt esse remedium, ut missa legatione ad dominum Tancredum Antiochenorum principem, ut regno periclitanti et rectore destituto subvenire festinet, quia universa fidelis populi, post Deum, spes in eo sit constituta. Rex autem nocte illa in campestribus transacta, luce terris restituta, victrices revocans acies, versus Joppen iter dirigit. Accidit autem quod dum essent in proficiscendo hi, nostros habuerunt obviam, qui nocte proxime praeterita relatione infausta urbem deterruerant; hi nostros contuentes, arbitrati sunt suorum esse agmina, nam nostrum exercitum hesterna die cecidisse penitus, quasi certum habebant: quo fiducialius accedentes, nostris pene se infuderant agminibus, cum dominus rex suos exhortans, et primus in eos irruens, secum praecipitem equitum traxit numerum. Qui omnes unanimiter pro animabus decertantes, hostibus instant viriliter, et arctius deprehensos, gladiis quominus rem agentes, nusquam permittunt evadere. Interfectis igitur ex eis quampluribus, reliquis etiam prae timore mortis conversis in fugam, laeti et gratias Domino persolventes, onerati spoliis et de rebus hostium facti locupletiores, iter coeptum conficiunt, Joppen versus contendentes. At vero Joppitae consternati animo, pro his quae audierant, ubi nostra redire respiciunt agmina, quasi de gravi somno expergefacti, fusis prae gaudio lacrymis, portas aperiunt; eis exeunt obviam, significantes quam tristia de ipsis audierant, et in quantum deciderant desperationis profundum. Ingressi igitur in urbem, laetum et celebrem egerunt diem, recensentes adinvicem quantam fecerat cum illis Dominus misericordiam. Ut vero dominus rex cognovit quomodo regina et qui circa eam erant in illo mentis excessu, quem prae timoris angustia passi fuerant, domino Tancredo scripserant, misso celerrime nuntio, eumdem egregium principem pro regni casu sollicitum, et jam accinctum ad iter, de suo mirabili successu litteris certificat. Qui suscepto nuntio, et de victoria domini regis laetabundus et gaudens, gratias Creatori persolvit immensas.