CAPUT XX. Aegyptii cum infinitis copiis fines ingrediuntur nostros. Rex illis occurrit; incautius pugnat cum eis, et vincitur.

Cumque omnes isti pariter moram ibi facerent, Ascalonitae adjunctis sibi ex iis qui de praedicto praelio evaserant Aegyptiis, et ingenti militia congregata, quae ad numerum viginti millium dicebatur accedere, fines nostros circa Liddam, Sauronam et Ramulam ingressi sunt: quod ut domino regi nuntiatum est, praeter morem se habens nimis provide, non convocatis ex finitimis urbibus militaribus copiis, sed de sua virtute praesumens; non exspectatis etiam iis qui secum erant in urbe, properus nimis, imo praeceps, vix secum ducentos habens equites, urbe egressus est. Porro illi nobiles, sumptis equis mutuo ab amicis et cognatis, ignominiosum sibi reputantes si tanta ingruente necessitate ipsi fruerentur otio, nec fratrum laboribus communicarent, egressi sunt pariter, dominum regem sequentes. Rex vero qui alios nimis incaute praecesserat, ubi hostium contemplatus est legiones, admirans multitudinem, facti coepit poenitere, reputans apud se vere dictum:

. . . . . Male cuncta ministrat
Impetus; STATIUS.

optaret non venisse se; verum adeo hostium cohortibus se immerserat, ut jam nec pudor, nec mortis periculum reditum suaderent. At vero qui in exercitu nostium erant prudentiores et in re militari majorem habebant experientiam, videntes nostros praeter morem absque peditum manipulis, equitum quoque turmas, praetermisso ordine militari confusas accedere, coeperunt apud se majorem de victoria spem habere; unde facti animosiores, digestis in ordinem aciebus, uno impetu in nostros irruunt, tanto instantes animosius, quanto eos ordinem solitum magis neglexisse conspexerant. Oppressi itaque irruentium vehementius ingenti multitudine, et belli pondus ferre non valentes, caesis pluribus in fugam versi sunt; qui tamen in conflictu ceciderunt, cruentam hostibus de se reliquerunt victoriam; nam usque ad supremum defectum decertantes viriliter, ex hostibus plurimos gladiis cominus obtruncantes, reliquos dissolutis agminibus pene in fugam converterant, cum, ecce resumptis animis, nostrorum paucitatem, suorum vero attendentes multitudinem, exhortantes se adinvicem, iterato se ingerunt vehementius, et nostros, ut praediximus, adegerunt in fugam; qui autem sani evaserunt, in oppidum Ramulam se conferentes, salutem se sperabant invenisse. Ceciderunt in ea acie uterque comes Stephanus, et alii nobiles, quorum numerum vel nomina non tenemus. Congratulandum est, ut nobis videtur, huic viro nobili, et apud suos et sanguinis generositate et operum magnificentia praeclaro, comiti videlicet Carnotensium, domino Stephano. Certum est enim quod juxta magnam misericordiam suam egit cum eo Dominus, cui veterem infamiae notam, quam ab expeditione fugiens Antiochena, miserabiliter contraxerat, optimo fine abolere concessit; nec enim merito ei ad naevum imputabitur de caetero, quod tam fausto fine redemit. Nam qui pro Christi nomine decertantes, in acie fidelium et Christiana militia dicuntur occumbere, non solum infamiae, verum et peccaminum et delictorum omnimodam credimus abolitionem promereri.