CAPUT XXIII. Tancredus interim urbes nobilissimas, Apamiam et Laodiceam, in suam recipit ditionem.

Igitur dum haec in regno varie multipliciterque sic aguntur, dominus Tancredus vir illustris, congregata de universis suis militia et tam equitum quam peditum copiis convocatis, nobilem sedem, Coelesyriae metropolim, obsidet Apamiam. Ubi cum aliquandiu more optimi principis, debita perseverasset instantia, singula percurrens argumenta quibus hostium solent expugnari praesidia; nihil omittens eorum quae obsessis molestias solent inferre graviores, operoso studio et sollicitudine non pigra, praeveniente eum divina clementia, civitatem obtinuit, principatus fines amplians in immensum. Inde eadem, ut dicitur die, Laodiciam perveniens, quae a Graecis possidebatur, eam in suam recepit ditionem; veteribus conditionibus interpositis inter se et eosdem Laodicenses, quod quacunque die Apamiam sibi vindicaret, eadem die ei sine difficultate resignarent Laodiciam. Harum utramque nobilissimarum urbium, Antiochus Seleuci filius fundasse legitur, et de nominibus filiarum, quarum altera Apamia, altera vero Laodicia dicebatur, civitatibus dedisse nomina. Hic autem de Laodicia Syriae nobis est sermo; nam est et alia Laodicia quae inter septem urbes Asiae minoris numeratur, juxta id quod in Apocalypsi Joannis scribitur ita: Quod vides scribe in libro, et mitte septem Ecclesiis, Ephesum, Smyrnam, Pergamum, Tyatiram, Sardis, Philadelphiam et Laodiciam (Apoc. I, 11). Harum alteram, Laodiciam videlicet, divus Severus coloniam fecit, teste Ulpiano, qui de ea in Digestis, titulo De censibus, ita ait: Est et Laodicia in Syria, cui divus Severus jus Italicum ob belli civilis merita concessit. Domino igitur ejus promovente negotia, opus multorum dierum uno perfecit itinere, duas simul urbes recipiens, quarum ampla lateque diffusa cum multis oppidis et suburbanis jacebant territoria. Erat quippe vir Deum amans Deoque amabilis, fide insignis, strenuitate conspicuus, exigentibus meritis populo acceptus et in cunctis prospere agens.