CAPUT XXX. Nostri disceptantes de imperio urbis, ea excidunt; cives subsidia recipiunt; pugnatur ibi quominus; vincuntur nostri, fitque casus nostris valde periculosus.

Exeuntes ergo, tradunt se in manus obsidentium, sine conditione aliqua. Sed, stimulante invidia, effusa est contentio inter principes; et dum contendunt ad invicem dominus princeps Boamundus et dominus comes Balduinus, utri illorum tradatur civitas, utrius illorum prius in urbem inducatur vexillum, differunt usque mane urbem traditam occupare, quousque de illa frivola quaestione plenius deliberarent. Didicerunt itaque per rerum experientiam quam verum sit illud:

Mora secum
Periculum trahit;

et illud iterum: . . . . .

Nocuit differre paratis.

Nam, antequam dies illucesceret crastina, tam ingens hostium adfuit multitudo, tamque numerosus et formidabilis Turcorum exercitus, ut nostri etiam de vita diffiderent. Qui autem advenerant, alimentorum infinitas secum trahebant copias; condixerantque adinvicem prudenter satis et callide, ut se in duas dividerent turmas, ut dum altera cum nostris quocunque eventu, sive prospere sive sinistro, dimicaret, altera civibus inferret victualia. Factumque est ita. Nam, statim die jam aliquantulum adulta, adversae partis principes instruunt agmina, ordinant acies, tanquam protinus pugnaturi, seorsum illis constitutis, quibus sarcinarum cura fuerat commissa. Neque his tamen, qui se aptabant ad praelia, spes erat ulla, aut obtinendi victoriam, aut resistendi diutius; sed id solum eis videbatur sufficere ad propositum si, nostris circa eos occupatis, obsessi cives allatum sibi possent victum recipere. Videntes igitur nostri principes hostes praeparari ad praelium, ipsi quoque aciebus et agminibus congruo digestis ordine, utroque patriarcha sermonibus exhortatoriis, addere militibus nituntur animos; sed Domini gratia destituti, nec verbis juvantur, nec admonitionibus. Nam, statim primo conflictu facti sunt hostes eorum in capite, et ipsi ignominiose cedentes terga dederunt hostibus, castra deserentes et sarcinas, fuga salutem quaerebant, quam non potuerunt invenire. Nam hostes rejectis arcubus et eorum officio neglecto, gladiis instantes quominus, pene omnes interficiendo deleverunt. Capti sunt ibi comes Edessanus et dominus Joscelinus ejus consanguineus; et vinculis alligati, in terras hostium tracti sunt remotiores. Dominus autem Boamundus, cum domino Tancredo et utroque patriarcha, tumultui se subducentes bellico, viarum studiose declinantes compendia, Edessam pervenerunt incolumes. At vero ejusdem loci archiepiscopus, sicut vir simplex erat, turbis involutus praeliaribus, vinctus et catenatus, numerum auxit captivorum. Accidit autem quod cujusdam Christiani deputatus custodiae, super eum, ex quo episcopum novit esse, motus visceribus charitatis, animam suam pro illius ponens anima, illaesum abire permisit; qui tandem, protegente eum Domino, infra paucos dies Edessam reversus est, cum multa civium hilaritate susceptus. At vero dominus princeps, dum adhuc Edessae moram faceret, audiens quod, peccatis exigentibus, comes captus esset, consentientibus civibus, urbem domino Tancredo servandam credidit, et regione universam, ea conditione, ut redeunti de carcere domino comiti, ei statim sine difficultate resignaret; ipse autem domini Joscelini terram in suam recepit sollicitudinem. Porro nec prius nec postmodum in universo Oriente, tempore Latinorum, uspiam legitur tam periculosum fuisse praelium, tantaque strages virorum fortium, gentisque nostrae tam ignominiosa fuga.

WILLIAM OF TYRE