CAPUT VI. Patriarcha cum plurima parte episcoporum orientalium, Romam proficiscitur, ad Adrianum papam.

Sic ergo de tam modico incrementum habentes, praedictae domus fratres, prius a jurisdictione se subtraxerunt abbatis; deinde multiplicatis in immensum divitiis, per Ecclesiam Romanam a manu et potestate domini patriarchae sunt emancipati; qua perniciosa libertate impetrata, nullam prorsus ecclesiarum praelatis deinceps exhibentes reverentiam, decimas sibi ex quibuscunque praediis ad se quocunque jure devolutis, penitus negant. Hoc exemplo multa de iis locis, quae dicuntur venerabilia, tam monasteria quam xenodochia, quibus Ecclesiae de mera liberalitate et solitae pietatis officio prima praestiterunt fundamina et ad optata perduxerunt incrementa, tandem ex adipe recalcitrantes, ab uberibus piae matris, quibus ab initio quasi modo geniti infantes lacte pasti et solido pro tempore cibo saginati, divisi sunt, ita ut merito de eis conqueri possit Ecclesia: Filios enutrivi et exaltavi; ipsi autem spreverunt me (Isa. I, 2). Parcat eis Dominus et ad cor redire concedat, ut matri suae, quam dereliquerunt, discant servire in timore; et illi etiam amplius indulgeat, quae cum haberet centum oves, unicam vidit pauperis, et invidit; cui a Domino dicitur: Occidisti, et possedisti (III Reg. XXI, 19). Vae illi, quicunque sit ille, quia juxta judicium prophetae, vir sanguinum est (II Reg. XVI, 8). Postquam ergo saepe ac saepius, tam dominus patriarcha quam reliqui ecclesiarum praelati apud eosdem fratres sua jura reposcendo non proficiebant, ut praemisimus, ad Romani pontificis hinc inde processum est auditorium. Assumens ergo sibi dominus patriarcha, licet longaevus esset et fere centenarius, de ecclesiarum praelatis dominum Petrum Tyrensem archiepiscopum et de suffraganeis ejus dominum Fredericum Acconensem episcopum, dominum Amalricum Sidoniensem episcopum, dominum quoque Balduinum Caesariensem archiepiscopum, dominum Constantinum Liddensem episcopum, dominum Renerum Sebastenum episcopum, dominum Herbertum Tiberiadensem episcopum, vernalis temporis gratia respirante, cum primum mare flatibus exagitatum hibernis, spirante Favonio, coepit se reddere placabilius, iter aggressi, auctore Domino, Hydruntum Apuliae urbem maritimam prospero cursu attigerunt.