CAPUT XXI. Noradinus in regione Suitae, speluncam obsidet nostram; rex occurrens obsidionem solvit; pugnat cum nostris Noradinus, et vincitur.

Convaluit interim medicorum diligentissima Noradinus cura, et domino rege in regnum reverso, ipse quoque sospitatem plenam adeptus, in partes se contulit Damascenas; ubi, ne otium tereret et a consueta diceretur destitisse vigilantia, aestate sequenti praesidium quoddam nostrum, in regione, quae dicitur Sueta, situm, congregato exercitu et ingentibus convocatis auxiliis repente obsidet. Erat autem praesidium spelunca, in latere cujusdam montis arduo et admodum devexo sita; ad quam non erat vel a superioribus vel ab inferioribus partibus accessus; sed ex solo latere, calle nimis angusto, et propter praecipitium imminens periculoso, ad eam veniebatur. Habebat autem interius mansiones et diversoria, quibus suis habitatoribus necessarias poterat praebere commoditates; sed nec etiam aquae vivae et indeficientis eis vena deerat, ut quantum loci patiebatur angustia, locus satis aptus et regioni plurimum utilis haberetur. Quod postquam domino regi fida relatione compertum est, assumpto sibi domino comite Flandrensium et convocatis regni viribus, illuc cum omni celeritate contendit; jam enim qui intus erant, obsidionis onera ferre non valentes, conditiones interposuerant, quales necessitas extorquere solet; videlicet, quod nisi intra decem dies eis subsidium ministraretur, municipium pro certo deinceps resignarent. Porro id ipsum domino regi notum erat; unde et quantum poterat maturans subsidium, juxta Tiberiadem secus pontem, unde de lacu Genezar Jordanis fluenta se dividunt, cum exercitu suo castra locat. Audito igitur Noradinus nostrorum adventu, consilio tractus Syracuni principis militiae suae, viri strenui et de se plurimum praesumentis, soluta obsidione, cum suis expeditionibus nostris obviam se facit. Rex vero audiens quod Noradinus occurrere proposuerat, in castra convocatis summe diluculo principibus, adorato suppliciter vivificae crucis ligno, quod dominus Petrus praedecessor noster, Tyrensis archiepiscopus, piae in Domino recordationis gestabat, de communi consensu, concurrente omnium favore gratissimo, bellum indicitur. Motis igitur expeditionibus et arrepto itinere, exsultantes animo, tanquam de victoria securi, ad locum properant, ubi hostium dicebatur esse exercitus; tandemque pro votis eos habentes in proximo, armati ad unguem, et instructis ordine militari cuneis, quos acies vocant, irruunt in hostes unanimiter, et gladiis instant atrocius, rem pro capite gerentes. Hostes vero nihilominus nostrorum impetus constantissime et imperterrite sustinentes, gladiis vices referunt; et resistendo viriliter, illatas injurias a se repellere contendunt animosius. Tandem vero post varios eventus, nostris est divinitus concessa victoria, et hostibus non sine multa suorum strage in fugam conversis, rex cum suis victor campum obtinuit. Factum est autem hoc Idibus Juliis, anno regni ejus decimo quinto, in loco cui nomem Puthaha. Inde progressus, sicut necessarium videbatur, ad praesidium quod obsessum fuerat, cum universo contendit exercitu, ubi lapsa reparans, et locum armis, victu et viris prudentibus diligenter communiens, feliciter impleto proposito, soluto exercitu et ad propria dimisso, reversus est.