CAPUT XXIX. Joannes quidam Romanae Ecclesiae presbyter cardinalis, in Syriam descendit legatus; de ejus susceptione inter episcopos oritur dissonantia. Amalrico Joppensi comiti, fratri regis, filius nascitur Balduinus.

Per eosdem dies, quidam Joannes, vir admodum litteratus, Romanae Ecclesiae presbyter cardinalis, tituli Sanctorum Joannis et Pauli, missus a domino Alexandro papa ad partes orientales legatus, apud Biblium, cum quibusdam Januensibus applicuit. Volens igitur, impetrata licentia, tanquam legatus in regnum introire, praetentavit domini regis et aliorum regni principum, tam ecclesiasticorum quam saecularium mentes, quidnam de ejus ingressui sentirent. Divisus enim erat, ut praediximus, occasione schismatis oborti, pene orbis universus: aliis domino papae Alexandro, aliis parti oppositae faventibus. Unde post multam deliberationem, mandatum est ei ex parte, ut subsisteret, nec in regnum praesumeret ingredi, quousque habit cum praelatis ecclesiarum et regni principibus pleniore deliberatione, ei de communi consilio mandaretur quid eum facere oporteret. Interim ergo convocatis apud Nazareth, tam domino patriarcha quam reliquis ecclesiarum praelatis, de principibus quoque nonnullis cum domino rege assistentibus, coeperunt deliberare quid in tanta ambiguitate facto esset expedientius. Omnes enim Orientis pontifices, de utroque patriarchatu, in neutram partium manifeste declinaverant, in occulto tamen, aliis huic, aliis illi suum favorem praestantibus. Factum est autem, sicut in talibus solet contingere, quod dissentientes ab invicem, et votis eorum in plura distractis, alii dicerent quod dominus Alexander et ejus legatus susciperetur, utpote causam fovens potiorem; quorum princeps erat dominus Petrus, piae in Domino recordationis, praedecessor noster, Tyrensis archiepiscopus; alii e converso domini Victoris causam praeferentes, et eum semper regno amicum et tutorem fuisse asserentes, legatum nullo modo recipiendum esse censebant. Rex autem mediam quamdam viam sequens, cum suis principibus et de ecclesiarum praelatis quibusdam, timens ne episcopi inter se dividerentur et scinderetur Ecclesia, persuadebat neutram partium recipiendam esse; legato vero, si tanquam peregrinus, orationis gratia, absque insignibus legationis, ad loca sancta vellet accedere, dandam esse licentiam et concedendam libertatem moram in regno faciendi, usque ad primum transitum, extunc redeundum ei esse. Allegabat etiam, et dictorum suorum causam subjungebat et rationem, dicens: Schisma recens est; necdum orbi innotuit, uter eorum causam foveat potiorem; periculosum autem esse, in re dubia partem sibi ex sententia deligere, et de re incerta diffinitivam praecipitare sententiam. Praeterea, nec legato opus esse in regno, qui ecclesias et monasteria gravet impensis, extorsionibus attenuet. Haec erat domini regis sententia; quae, licet utilior videretur, tamen praevaluit eorum sententia, qui legatum esse recipiendum asserebant. Vocatus igitur in regnum venit, multis quibus adventus ejus placuerat, postmodum onerosus. Per illud tempus natus est domino Amalrico, Joppensium comiti, ex Agnete fili comitis Edessani, filius, quem patris rogatu, rex de sacro fonte suscipiens, suum ei nomen imposuit; cumque ab eo jocose quaereretur Quidnam nepoti, et filio de sacro fonte suscepto donaret? respondit, sicuti homo jucundi et urbani sermonis erat: Regnum Hierosolymorum. Quod verbum quibusdam prudentibus, qui hoc audierant, altius descendit in pectus, notantes quod licet juvenis esset admodum, et uxor ejus adolescentula, praesagire videbatur, quod absque liberis foret ex hac luce subtrahendus: quod et factum est.