CAPUT XXXIII. Comes Tripolitanus pro repudio sororis iratus, imperatori quantas potest irrogat injurias.

Interea comes Tripolitanus dolore cordis tactus intrinsecus, et aegre ferens, quod ab imperatore sic erat delusus, videns se occasione imperatoris enormes fecisse impensas, sororem suam, tanquam gregarii alicujus filiam, ab eo sine causae cognitione repudiatam esse, anxius apud se gemit, et ex corde ducit suspiria, cogitans si qua via posset imperatori reddere vices, et pro illata injuria eadem mensur reddere talionem. Haec ei cogitanti, ex diverso occurrebat, quod princeps inter mortales erat potentissimus, nec ejus vires sufficere poterant, ut eum vel in aliquo laedere posset; tamen ne illatam injuriam aut non sentire videretur, aut negligentius dissimulare, galeas quas ad alium usum praeparaverat, dolore compulsus, armari praecipit; et vocatis piratis, et nefandorum scelerum artificibus eas tradit, praecipiens, ut praedicti imperatoris terras obambulantes, omnino nec aetati parcerent, nec sexui, et conditionum etiam nullam haberent differentiam; sed passim et sine delectu tam monasteria quam ecclesias, omnia traderent incendiis, et rapinas ubique, sive homicidia libere perpetrarent, pro justa causa arma et vires illaturi. Illi autem dicto parentes, mare ingressi, regiones imperatoris, tam quae in insulis erant quam quae in terra mari contermina perlustrantes, verbum comitis interpretantes largius, ubique rapinas, ubique incendia, ubique homicidia procurant; ecclesias violant, effringunt monasteria, locorum venerabilium omnino nullam habentes differentiam. Sed et peregrinis loca sancta adeuntibus, vel inde reversis, viaticula sua diripientes, nudos et inopes, aut mori, aut in mendicitate vitam protrahere compellebant; negotiatoribus, nihilominus victum eo commercii genere sibi, uxoribus et liberis propagantibus, bona quae congesserant diripientes, vacuos domum redire, sorte cum lucro deperdita, cogebant.