CAPUT III. De corporis habitudine; et de quadam quaestione, quam cuidam suo familiari solvendam obtulit.

Corporis autem quadam favorabili statura quasi proportionaliter erat modificatus, ut mediocribus major, et longissimis minor esset. Facie venusta, et quae ignotis etiam reverendi principis merito praetenderet dignitatem. Oculis fulgentibus, mediae quantitatis; naso instar fratris aquilo decenter; capillo flavo, refugoque pusillum. Barba, genas mentumque grata quadam plenitudine vestitus. Risum tamen habebat incompositum, et quo totus in ridendo concutiebatur. Prudentibus et discretis viris, et remotorum locorum peritiam habentibus, et externarum consuetudinum tenentibus experientiam, libentissime confabulabatur. Memini me semel, ab eo familiariter evocatum, dum in castello Tyrensi, febricula lenta, non multum periculose laboraret, horis quietis et lucido intervallo, sicut in interpolatis febribus solet contingere, secretius cum eo multa contulisse; et ad quasdam ejus quaestiones, quantum pro tempore occurrebat, adhibuisse solutiones; multum enim nostra collatione recreabatur. Inter quas unam nobis obtulit quaestionem, unde me multum movit interius: tum quia inusitatum erat illud quaeri, quia nec quaestione dignum videbatur, quod fides universalis edocebat, et firmissime tradiderat credendum; tum quia animo graviter vulnus imprimebat, si princeps orthodoxus et orthodoxorum filius, in re tam certa pateretur scrupulum, et in conscientia dubitaret. Quaesivit sane: Si praeter doctrinam Salvatoris et sanctorum qui Christum secuti sunt, de qua non dubitabat, posset ratio inveniri, qua posset probari argumentis evidentibus et necessariis, resurrectionem futuram? Ad quod novitate permotus verbi, respondi: Sufficere Domini ac Redemptoris nostri doctrinam, qua manifestissime multis locis in Evangelio, carnis resurrectionem futuram edocet; venturum se judicem, judicare vivos et mortuos et saeculum per ignem promittit; daturum se electis regnum, praeparatum a constitutione mundi; impiis autem ignem aeternum, qui paratus est diabolo et angelis ejus, pollicetur. Sanctorum quoque apostolorum, et Patrum etiam Veteris Testamenti sufficere piam assertionem. Ad quod ille: Haec omnia firmissime teneo; sed rationem quaero, qua alicui haec neganti, et doctrinam Christi non recipienti, futuram resurrectionem et aliam vitam post istam mortem, probari possit. Cui ego: Assumite ergo vobis hujus hominis sic affecti personam, et tentemus aliquid circa hoc invenire. Placet, inquit, Tum ego: Deum justum confiteris esse? Tum ille: Nihil verius, confiteor. Tum ego: Justi autem est, pro bonis bona, pro malis mala retribuere? Tum ille: Verum est. Ego: In praesenti vita autem non fit istud. Nam et boni quidam, in praesenti saeculo, nonnisi molestias patiuntur, et adversa; mali vero quidam felicitate gaudent continua, sicut rerum quotidianarum exempla nos edocent. Tum ille: Certum est. Ego vero processi: Ergo in alia vita fiet; quia non potest Deus non esse justus retributor; ergo alia vita erit et hujus carnis resurrectio; in qua meruit quis bonum vel malum, in ea debet recipere praemium et remunerari. Tum ille: Placet supra modum; et omnem detersisti de corde meo dubitationem. His et similibus plurimum recreabatur collationibus. Sed ad propositum redeamus. Pinguis erat supra modum, ita ut more femineo mamillas haberet, cingulo tenus prominentes: caeteras autem corporis partes, manu traxerat natura laetior benigniore, ut non solum mediam praetenderent venustatem, verum quadam gauderent formae praerogativa. In sumenda quoque corporis refectione sobrium, vinique abstinentissimum, nec inimici negare possunt.